----------------------
************************
இரண்டாம் சருக்கம்.
கதைச் சுருக்கம்
மூன்றாம் சருக்கம்
-------------------
சுப்பிர
திட்டம் என்னும் நகரை ஆளும் மன்னன் செயவருமன் என்பவன். அவனுடைய மனைவி ஜெயவதி என்பவள் ஆவாள். இவர்களுடைய மக்கள் அசேத்தியர், அபேத்தியர் என இருவர்.
அந் நகர்ப்புற வனத்தே பிகிதாஸ்வர முனிவர் விஜயம் செய்து தங்கி அறம் பகர்ந்தார். இருவரும் சுதந்திரமாக தன் அரசை ஆண்டு வருவார்களா என அம்முனிவரிடம் அரசன்
வேண்டிம் போது, அவரும் தனது அவதிஞானத்தால் அறிந்து எவன் ஒருவன் சோமப் பிரபனைப் புண்டரபுரத்தினின்றும்
துரத்தி அரசை வனராஜனுக்குக் கொடுப்பானோ அவனே இருவருக்கும் ஸ்வாமி ஆவான் என முனிவர்
இன்னுரை வழங்கினார்.
மன்னன் ஜயவர்மன் தம் மக்கள் அசேத்திய-அபேத்தியர் வசம்
தனது அரசாட்சியை வழங்கி முடிசூட்டி தான் துறவறம் ஏற்றான். முனிவர் கூறியபடி நாககுமாரன்
சோமப்பிரபனை விரட்டிய செய்தியை அறிந்த மக்கள் இருவரும் அவனிடம் வந்து சேர்கின்றனர்.
வியாளனுடன் மூவர் நண்பர்கள் ஆயினர்.
அதன்பின்னர் காடொன்றில் இருந்த ஆலமரத்தின் நிழலில்
அவன் அமர்ந்தான். அப்போது ஐந்நூறு வீரர்கள் அவனை அணுகி, முன்பு முனிவர் கூறிய அறித்தபடி
தாங்கள் அனைவரும் தங்களிடம் அடைக்கலமாகிறோம் என்று கூறி அவனுக்கடைமையாகி அவனது ஏவலுக்கு
காத்து நிற்கின்றனர்.
நாககுமாரன் கிரிநகரின் மன்னன் வேண்டுகோளுக்கு இணங்கி
அவனது மகள் குணவதி என்ற நங்கையை மணம் செய்து கொள்கிறான். ஏனெனில் அவளை மணக்க விரும்பிய
சிந்து மன்னனிடமிருந்து அவளை மீட்டதால் இம்முடிவை ஏற்க நேர்ந்தது.
பின்னர் ஊர்ஜயந்தகிரி சென்று பகவான் நேமிநாதரின் திருவடிகளைப்
பணிந்து போற்றுகிறான். அப்போது வில்லாளி ஒருவன் வந்து வத்சை நாட்டு மன்னன் சுபசந்திரன்
என்பவனின் வரலாற்றை தூதுச் செய்தியாகக் கூறுகிறான். நாககுமாரன் வத்சை சென்று மன்னன்
சுகண்டனுடன் போர் செய்து, கன்னியர் எழுவரையும் சிறை மீட்டதுடன் அவர்களைத் திருமணமும்
செய்து கொள்கிறான். பின்னர் அவதிநாட்டு மேனகியை மணம் செய்து கொண்டு, மதுரையில் ஸ்ரீமதியை
அவளது நடனத்திற்கேற்ற மிருதங்க இசையை மீட்டி போட்டியில் வெற்றி பெற்று அவளையும் மணக்கிறான்.
மதுரை வந்த வணிகன் மூலம் பூதிலகமாபுரத்தின் அதிசயம்
குறித்து அறிகிறான். அங்கொரு ஆலயத்தின் முன்னர் ஐந்நூறு மங்கையர் வந்து கூக்குரல் எழுப்புவதன்
காரணத்தைத் தெரிந்து கொள்கிறான். அவர்களுக்கு அடைக்கலம் தரும்வகையில் உடன் அங்குச்
சென்று அதற்கு காரணமான கொடிய மன்னன் வாயுவேகனை கொன்று, அவ்வைநூற்றுவரை மணம் செய்து
கொண்டு இன்பம் பெறுகிறான்.
பின்னர் நாககுமாரன் கலிங்கநாடு சென்று மதனமஞ்சிகையை
மணம் செய்வதுடன், கங்களாள நாட்டு திருபுவன் திலகபுரம் சென்று போது, அங்குள்ள மன்னன்
விஜயந்திரன் தனது மகள் இலக்கணையை மணம் செய்து வைக்க, அவளுடன் இன்பம் துய்க்கின்றான்.
அவ்வாறான நாட்களில் அங்குள்ள ஜினாலயத்தில் வந்து தங்கி அறம் வழங்கும் முனிபுங்கவரிடம்
தனது இந்நிலைப்பற்றி வினவி விளக்கம் கேட்கிறான்.
------------------------------------------------------------------------
நாககுமாரன் நான்காம்
சருக்க முடிவில் பிஹிதாஸ்ரவ முனிவரை சந்தித்து அவரிடம் ஜினதர்மம் பற்றிய அறிவுரையை
கேட்டதாக தமிழ் காப்பியத்தில் குறிப்புகள் இருந்ததைக் கண்டோம். ஆனால் அறவுரைகூறும்
பாடல் சுவடிகள் கிடைக்கவில்லை என்றே தோன்றுகிறது.
ஆனால் அச்சமயத்தில்
அம்முனிவர் உபதேசித்த அறவுரையை சமஸ்கிரத நூலில் விபரமாக ஸ்ரீமல்லிசேன சூரியாரால் அளிக்கப்பட்டுள்ளது.
அம்முனிவர் குமாரனுக்கு
கூறிய தர்மோபதேசத்தின் விளக்கம் யாதெனின்…
“குமாரனே
ஒரு மரத்திற்கு வேரும், மனைக்கு அஸ்திவாரமும் எப்படி முக்கியமோ அப்படி விரதங்களனைத்திற்கும்
“ஸம்யக்த்வம்” என்பது அடிப்படையாகின்றது. ஆப்தன், ஆகமம்,
தத்துவம் ஆகியவைமீது நாம் கொள்ளும் நம்பிக்கையே சம்யக்த்வம். ஆப்தன் என அழைக்கப்படும்
ஸ்வாமி தோஷங்களற்றவர். ஆகமம் என்பது தீர்த்தங்கரரின் போதனைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு
எழுந்த மூல நூல்களின் பெயர். ஜீவன் முதலான திரவியங்களே தத்துவங்கள். ஆப்தனால் ஆகமம்
கூறப்பட்டது. தத்துவங்கள் அவனால் நினைக்கப்பெற்றன. ஆப்தாகம தத்துவங்கள் மீது நாம் கொள்ளும்
நம்பிக்கையாகிற ‘ஸம்யக்த்வம்’ ஆக்ஞை, அதிகமம் என இருவகைப்படும். மேலும் இல்லறத்தோரின்
(சிராவகர்களின்) அறங்களாக சமணப் பெரியோர்களால் கள் அருந்தாமை, புலால் உண்ணாமை, தேன்
குடியாமை ஆகியவற்றுடன் ஐவகை அனுவிரதங்களும், எட்டு மூல குணங்களும் (ஆஷ்ட குணங்கள்)
ஸம்யக்த்வம்; அநந்த தர்சனம்; அநந்த ஞானம்; அநந்தவீர்யம்; சூக்ஷ்மத்வம், அவகாஹித்வம்;
அவ்யாபாதத்வம்; அகுருலகுத்வம் என்பன. (பா. எண், 728ல் கூறப்பட்டன.)
கள் அருந்தாமை:
கள் அருந்துதல் தகாத செயல்களில் ஈடுபடுதலுக்கும்,
அதிக நேரம் உறங்குகைக்கும், இரக்கமின்றி உயிர்வதை செய்தலுக்கும் காரணமாகிறது. அறச்செயல்களுக்கும்
அது இடையூறு விளைவிக்கிறது. ஆதலால் கள் அருந்துவதை அறவே விடுதல் வேண்டும்.
புலால் உண்ணாமை:
மாமிசமானது பிராணிகளை வலுக்கட்டாயமாகக் கொன்று எடுக்கப்படுகின்றது. ஆதலால் புலால் உண்ணுதலைத்
தவிர்த்தல் வேண்டும்.
தேன் குடியாமை:
தேன் தேனீக்களால் உண்டாக்கப் பெறுகின்றது. தேனைப் பெற நாம் அவற்றைக் கொல்ல வேண்டும்.
அவ்விதம் செய்து, அந்த அசுத்தமான தேனைச் சேகரித்தல் பெரும்பாவச் செயலானதால் அறிஞர்கள்
தேனருந்துதலையும் ஒப்பமாட்டார்கள்.
அணுவிரதம்: ஐந்து
வகைப்படும். அவை முறையே அஹிம்சை; பொய்பேசாமை; பிறர் பொருள் விரும்பாமை; பிறர் மனை நவயாமை;
தனக்கென சில பொருட்களை வைத்துக் கொண்டு மற்றவற்றை விடுதல் முதலியன. குணவிரதம்; சிக்ஷாவிரதத்தையும்
சேர்த்து சீலஸப்தகம் (ஏழுவகை ஒழுக்கம்) என்று முனிவரால் கூறப்பட்டது. குணவிரதம் என்பது
சிராவகர்களின் விரதமாகும். சிக்ஷா விரதம் என்பது முனி ஜீவனத்தின் சிக்ஷணத்தைப் பெற
மேற்கொள்ளும் விரதமாகும்.
குணவிரதம்: இது மூன்று வகைப்படும். திசைவிரதம், தேசவிரதம், அனர்த்த தண்ட விரதம் ஆகியன என மூன்றுபிரிவுகளாகும்.
திசைவிரதம் – நான் இத்திசையில் குறிப்பிட்ட தொலைவு மட்டும் செல்லப்போகிறேன் என்ற உறுதியை மேற்கொள்ளுவதே திசைவிரதமாகும்.
தேசவிரதம்: இன்ப துன்பங்களின் இடையிலும் நான் குறிப்பிட்ட அளவு (பூமியை) தேசத்தைக் கடந்து செல்ல விருக்கிறேன். (அதாவது தேசத்தின் குறிப்பிட்ட பரப்பளவிற்குள் வாழ்வேன் என்று கொள்வதே சரி) இந்த உறுதியோடு வாழ்வதை தேசவிரதம் என்றழைக்கப்படுகிறது.
அனர்த்ததண்ட விரதம் – விஷம் (ஜந்துக்கள்), நாய், ஆயுதம், அக்னி, பூனை, கீரிப்பிள்ளை இவைகளை வைத்திருப்பதே அனர்த்தம். இவற்றைத் தானமாக கொடுக்கக்கூடாது. இதுவே அனர்த்த தண்ட விரதமாகும்.
மூன்று வேளைகளிலும் ஜினரை வணங்குதல்
மாதத்தின் நான்கு பருவங்களிலும் உண்ணாநோன்பு இருத்தல்.
தாம்பூலதாரணம், உணவு உட்கொள்ளுதல், உறக்கம் ஆகியவற்றின் அளவுடனிருத்தல்
விருந்தினரை உபசரித்துப் பிறகு, தானுண்ணுதல் என்பன.
ஒழுக்கத்தின் ஏழுவகைகளை எடுத்துக்கூறிய ஆசிரியர், தவர்க்கப்படவேண்டிய சிலவற்றை மேலும் கூறுகின்றார்.
அத்தி, ஆல், அரசு, இரளி(கொன்றை) கல்லால் ஆகிய உதும்பர மரங்களிலிருந்து கிடைக்கும் பூ, காய், கனி முதலியனவற்றையும்; வெண்ணைய்யினையும்; உதிரம், தோல், எலும்பு முதலியவற்றுடன் இருப்பதால் மாமிசத்தையும்; இறந்த உடலைப்பார்த்தால் உணவையும்; தள்ளுபடி செய்த சோற்றையும் தவிர்க்க வேண்டும்.
(தயிரைக் கடைந்தெடுத்த வெண்ணைய்யை அப்போதே காய்ச்சி நெய்யாக்குதல் வேண்டும். இல்லையெனில் அதில் இருமுகூர்த்தங்களில் எண்ணிலடங்கா ஜீவஉற்பத்தி தொடங்கிவிடும்.)
மேலும் உணவு உட்கொள்ளும் போது மெளனமாய் இருத்தலையும், அறிவு வளர்ச்சிக்காகப் பெரியோர்களிடம் வணக்கமாயிருத்தலையும், நம்பி இருப்போரைக் காத்தலையும் முனிவர்கள் உபதேசித்து உள்ளனர்.
மேலும் இம்சைக்கு ஒப்பாகும் இரவு போஜனத்தை தவிர்த்தல் வேண்டும். மத்ய மாமிசவர்க்கங்களை ஏற்பவர்கள் அடையும் இன்பம் சிறிதளவேயாயினும் அது, நரகம் புகும் துன்பத்தைத் தரவல்லது. அதனால் பல்வேறு இன்னல்களுடன் கூடிய பிறப்பையும் எடுக்க வேண்டிவரும். மத்ய மாமிசங்களை ஒழிப்பவர்கள் சுவர்க்கமடைந்து அங்கே இன்புற்று மகிழ்வர். இம்மையிலும் அவர் சிறந்த புகழ்ச்சியினைப் பெறுவர் என்பதாகச் சிராவக விரதங்களைப் பற்றிக் கூறி உபதேசத்தினை பிஹிதாஸ்வர முனிவர் நிறைவு செய்தார்.
மேலும் பஞ்சமி நோன்பு விபரத்தையும் குமாரனுக்கு அருளும் போது:
கார்த்திகம், ஆஷாடம், பால்குணம் ஆகிய மாதங்களில் சுக்ல பட்சத்து (வளர்பிறை) பஞ்சமி திதியில் இந்த பஞ்சமீ விரதத்தை மேற்கொள்ளவேண்டும். இதனை மேற்கொள்ளும் முதல் நாளான சதுர்த்தி திதியன்று நீராடி முறைப்படி உண்டு, ஜினாலயத்தில் ஸாதுக்களின் அருகில் மனது, வாக்கு, காயங்களான த்ரிகரணசுத்தியோடு இந்த விரதத்தை தொடங்கவேண்டும். நோன்புச் சமயத்தில் நீராட்டம், வாசனைத் திரவியங்களின் பூச்சு, அணிகலன், வீட்டு வேலைகள், கட்டிலில் படுத்தல், உறக்கம் ஆகியவற்றைத் தவிர்த்து மனத்தூய்மையுடன் நோன்பு நோற்று மறுநாள் விரதோத்யனம் செய்து, பின்னர், தான் உணவு உட்கொள்ள வேண்டும். இந்த ஸ்ரீபஞ்சமி விரதத்தினை ஐந்து வருடங்களே, ஐந்து மாதங்களோ அதற்கு மேலான கால அளவிலோ வேறேதிலும் பற்றில்லாதவராய் அனுஷ்டித்தல் வேண்டும். விரதம் முடிந்து உத்யாபனம் செய்யாதுபோனால் மேலும் இருமடங்கு உண்ணாநோன்பு மேற்கொள்ள வேண்டுமாகும். உத்யாபனத்தின்போது மணி, தீபம், பிரதிமை, கொடி ஆகியவற்றைச் செய்து ஜினபுங்கவர்களைப் பூசித்தல் வேண்டும். மேலும் புத்தங்களைக் கபளீயந்திரத்துடன் ஐந்து சாதுக்களுக்கும் தானமாக வழங்கவேண்டும். மற்ற எல்லா ஸாதுக்களுக்கும் புஸ்தகம், ஒளஷதம் முதலானவற்றைத் தானமாகக் கொடுக்க வேண்டும். சிராவகியர்களுக்கும், யாசகர்களுக்கும் தனது சக்திக்கேற்றவாறு வஸ்த்ரம், சொர்ணம், ஆஹாரம் ஆகியவற்றைக் கொடுக்க வேண்டும். இவ்வாறாக விரதங்கள், உபவாஸ முறைகள் பற்றிய விபரங்களை குமாரனுக்கு முனிவர் விளக்கினார்.
ஐந்தாம் சருக்க கதைச் சுருக்கம்
முனிபுங்கவர் பிஹிதாஸ்வரர் நாககுமாரனின் முற்பிறப்பு வரலாறு கூறுகிறார். ஐராவதச் சேத்திரத்தில் ஆரிய கண்டத்தில் விக்கிரமன் என்னும் மன்னன் ஆண்டுவந்தான். அவன் மனைவி பெயர் தேவி.
அந் நகரத்தில் தனதத்தன் என்னும் புகழ்மிக்க வணிகன் ஒருவன் இருந்தான். மனைவி தனதத்தை. அவனுக்கு நாகதத்தன் என்னும் மகன் இருந்தான்.
அதே போல் வசுதத்தன் என்னும் வணிகன் வாழ்ந்து வந்தான். அவன் மனைவி வசுமதி, மகள் நாகவசு என்பதாம். பெற்றோர்களின் விருப்பத்தில் நாகதத்தன் நாகவசுவை மணந்தான்.
அங்குள்ள வனத்தில் அழகிய ஜினாலயம் ஒன்றிருந்தது. அதில் பரமமாமுனிவர் சங்கத்துடன் வந்து தங்கினார். ஜினபக்தி மிக்க நாகதத்தனும் அவரை அணுகி தாள் பணிந்து அறவுரை வேண்டினான். அவரும் தத்துவக் கருத்துக்களை அவனுக்கு வழங்கினார். அத்தோடு பஞ்சமி உண்ணா நோன்பை மேற்கொள்ளுமாறு நாகதத்தனிடம் கூறினார். அதனைக் கடைபிடித்து ஒழுகும் விதத்தையும் அவனுக்கு விளக்கி அருளினார்.
அதனை சிரமேற்கொண்டு ஆடி, கிருத்திகை, பங்குனி மாதங்களில் வரும் வளர்பிறை பஞ்சமி திதியில் உண்ணா நோன்பினை ஏற்று செவ்வனே பூர்த்தி செய்து வந்தான். கடைசி நோன்புநாளில் பசிக்கொடுமை அவனை வாட்டியது. பலர் அவனை ஆகாரம் ஏற்க வற்புறுத்தவே, அவனும் மன உறுதியுடன் மறுத்ததோடு சல்லேகனை நோன்பை ஏற்றதினால் செளதர்ம கல்பத்து தேவன் ஆனான். மனைவியும் அவ்வாறே உண்ணா நோன்பை கைக்கொண்டு மறுபிறப்பில் செளதர்ம கல்பத்தில் அவனுக்கு தேவியானாள்.
அடுத்து இங்கு நாககுமாரனாய் வந்து பிறந்தாய். அப்போதுள்ள தேவியே இப்போது மணந்துள்ள இலக்கணையாவாள். அதனால் அவள் மீது உனக்கு மிகுந்த அன்பு ஏற்பட்டுள்ளது. என்று கூறியபின் நாகபஞ்சமி விரதத்தை எவ்வாறு கடைபிடிக்க வேண்டும் என்ற விபரத்தையும் விளக்குகிறார். அவ்வழியே நாககுமாரனும் ஐந்தாண்டு காலம் பஞ்சமி நோன்பை மேற்கொள்கிறான்.
அவ்வமயம் தந்தையின் அழைப்பு வரவே அவனது நாட்டிற்கு செல்கிறான்.
நீண்ட நாட்களுக்குப் பின் தந்தைக் கண்டதும் அவரும் ஆரத்தழுவிக் கொண்டார். தாய் பிரிதிவிதேவியும் அவனை அரவணைத்தாள். பின்னர் தனது மற்ற மனைவியர் அனைவரையும் அங்கு வரவழைக்கிறான். அவ்வாறான நாட்களில் தந்தையும் நாககுமாரனுக்கு முடிசூட்டி விட்டுத்துறவு மேற்கொள்கிறார். அவன் அமைச்சன் சயந்திரன், மனைவி பிரதிவி தேவியும் துறவேற்கின்றனர். அவரின் கடுந்தவத்தினால் காதி, அகாதி வினைகளை வென்று சயந்திரனும் முக்தி அடைந்தான். பிரதிவி தேவியும் தவத்தின் பயனால் தேவருலகில் பிறக்கிறாள்.
நாககுமாரன் தனது நாட்டில் பாதியை நண்பன் வியாளனுக்கு அளித்து விட்டு, மற்ற நண்பர்கள் அனைவருக்கும் அவரவர் தகுதிக்கேற்ப பல பகுதிகளைப் பிரித்துக் கொடுத்தான். பின்னர் 800 ஆண்டுகள் நல்லாட்சி புரிந்து வரும்போது, ஒருநாள் முகிற்கூட்டம் அழகாக தோன்றி மறைவதைக் கண்டதும் விரக்தியுற்று துறவை ஏற்க துணிந்தான். அரசவையைக் கூட்டி இலக்கணையின் மகன் தேவகுமாரனுக்கு முடிசூட்டி, பின்னர் அலமதி என்னும் முனிவர் பெருமானிடம் சென்று அவர் திருவடி பணிந்து முறையாக ஜினதீட்சை ஏற்றுக் கொண்டான்.
இலக்கணையும் அவனுடன் துறவேற்கிறாள். நாக குமாரனின் நண்பர்கள் வியாளன், மாவியாளன், அசேத்தியன், அபேத்தியன் அனைவரும் குமாரனுடன் துறவு மேற்கொண்டனர்.
பலகலைகளை கற்றவனும், சிறந்த வீரனும், அபயம் வேண்டியவர்களைக் காத்தவனும், கருணைமிக்கவனும் ஆன நாக குமாரனின் இளமைக்காலம் முந்நூறு ஆண்டுகள், ஆட்சிக்காலம் எண்ணூறு ஆண்டுகள், துறவுக்காலம் அறுபத்துநான்கு ஆண்டுகள் இவ்வாறாக ஆயுட்காலம் 1164 ஆண்டுகள் வாழ்ந்து துறவற தவ ஒழுக்கத்தின் பயனால் காதி, அகாதி வினைகளை வென்று சித்த பதவியை எய்துகிறான். அவனது நண்பர்கள் வியாளன், மாவியாளனும் சித்தநிலை அடைகின்றனர். மற்றவர் அனைவரும் தேவகதியை அவரவர் ஒழுக்கத்தின் பயனுக்கேற்றவாறு பெறுகின்றனர்.
தமிழ் காப்பியத்தில் இல்லாத முடிவுரை;
இவ்வாறு சமவ சரணத்தில் ஸ்ரீ வர்த்தமானர் தம் திவ்யத்தொனி மூலம் ஸ்ரீநேமி தீர்த்தங்கரர் காலத்தில் வாழ்ந்து முக்தி அடைந்த நாககுமாரனின் வரலாற்றை அருளினார். இத்தகைய புண்ணிய வரலாற்றைக் கேட்பதன் மூலமும் அல்லது படிப்பதன் மூலமும் இல்லறத்தார் தம் தீவினைக் கட்டில் இருந்து விடுபட முடியும் என்றும் அவ்வாறு விடுபட முயலுதல் அவசியம் எனவும் பகவான் சிரேணிகனுக்கு அருளினார்.
சிரேணிக மாமன்னனும் பகவானின் அருளுரையைக் கேட்டதும் பஞ்சமி நோன்பினை ஏற்க உறுதி பூண்டு வர்த்தமானரின் திருவடிகளில் வீழ்ந்து வணங்கினான்.
இவ்வாறாக நாககுமாரன் கதை முடிவுற்றது.
முடிவுரை:
நாககுமார காப்பியம் 170 விருத்தப்பாக்களால் அமைக்கப்பெற்று ஐந்து சருக்கத்தொகுதிகளாக
அளிக்கப்பட்டுள்ளது. வடமொழியில் ஸ்ரீமல்லிசேனசூரியரால் உருவாக்கம்பெற்ற இக்காப்பியத்தை
தமிழில் யாத்துத்தந்தவர் எவர் என்பது அறியமுடியவில்லை.
சூளாமணி, யசோதரகாவியம், நீலகேசி, நாககுமாரகாவியம் மற்றும் உதயண குமாரகாவியம்
போன்ற ஐந்தும் சிறுகாப்பியங்கள் என்று வகைப்படுத்தப்பட்டு முற்காலத்திலிருந்தே அழைக்கப்பட்டு
வருகிறது. இவ்வைந்து மட்டுமல்ல பெரும்பாலான காப்பியங்கள், சங்க இலக்கியங்கள், பதினென்கீழ்
கணக்கு நூல்கள் போன்ற தொன்மையான தமிழ் ஆக்கங்கள் அனைத்தும் சமணக் கருத்தை மையமாக் கொண்டே
உருவாகியுள்ளன. ஜினவறத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட இவ்வாக்கங்கள் தமிழுக்கு பெருந்தொண்டு
புரிந்துள்ளது எனின் மிகையாகாது.
துவக்கத்தில் பரத கண்டத்திலுள்ள மகதநாட்டின் தலைநகராக இராசமாக்கிரிய நகருக்கு
(ராஜ்கிர்) மேற்கிலுள்ள விபுலமலையில் இந்திரனால் அமைக்கப்பட்ட சமவசரணத்தில் ஸ்ரீ வர்த்தமான
மஹாவிரர் அமர்ந்து அறமழை பொழிந்தார் என்று குறிப்பிட்டுள்ளதால் இது ஜினவறம் கூறும்
நூல் என்பதை அறிந்து கொள்ளலாம்.
பகவான், அங்கு அறவுரை நாடிவந்த மாமன்னன் ஸ்ரீ ஸ்ரேனிகராஜனுக்கும் பஞ்சநோன்பின்
பெருமையை கூற வந்தபோது, அந்நோன்பினால் பயனடைந்த நாககுமாரனின் கதையை தெரிவித்ததாக இக்காப்பியம்
அமைந்துள்ளது. (இப்போதைய flash back story
களுக்கு முன்னோடி நாககுமார காவியம், மேருமந்திர புராணம்; ஏன்! ஸ்ரீபுராணம் போன்றவற்றின்
கதைஅமைப்பு) கதை கூறும் பாங்கில் முன்னோடியான நடையில் சிறப்பான அம்சங்களைக் கொண்டு
எழுதப்பட்டவை இப்புராண நூலாக்கங்கள் ஆகும்.
மகத நாட்டு மன்னன் விசாலநேத்திரை மற்றும் பிரிதிவிதேவி ஆகிய இருதேவியர்களுடன்
இல்வாழ்க்கை நடத்துகையில், ஒருநாள் பிரதிவிதேவி வசந்த விளையாட்டு எனும் கேளிக்கையை
தவிர்த்து ஜினாலயத்திற்கு விஜயம் செய்துள்ள பிஹிதாஸ்வரர் எனும் ஜைன முனிவரை தரிசித்து
அறவுரை கேட்டபின்; தனக்கு நன் மக்கட்பெற்றை வழங்குமாறு ஆசி வேண்டுகிறாள். அவரும் நற்குணங்கள்
நிரம்பிய மகன் உனக்குப் பிறப்பான். அவனே புகழ்பெற்று விளங்குவான் என்று கூறி வாழ்த்துகிறார்.
அதனைச் செவியுற்ற பின் அரண்மனையடைந்த தேவி, அன்று பின்னிரவில் இளங்காளை ஒன்றும்
இளங்கதிர்ச் செல்வனும் தன் வீட்டிற்குள் நுழைவதாக கனவொன்றைக் காணுகிறாள். மறுதினம்
அம்முனிவரிடம் அதைத்தெரிவித்து வினவியபோது, அவரும் காளையை கண்டதினால் அழகிய வீரமகன்
பிறப்பான். இளங்கதிரைக் கண்டதால் அதர்மிகள் பலரையும் அடக்கியாளும் வெற்றி வேந்தனாய்
திகழ்வதோடு: இறுதியில் ஜின தீட்சை பெற்று இருவினைகளை அறுத்து வீடுபேறு அடைவான் என்று
தனது அவதிஞானத்தினால் அறிந்து அருளினார் என்பதாகச் செல்கிறது இக்காப்பியம்.
உத்தமப் பெண்டிர், பின்னாளில் நிகழவிருக்கும் இன்ப துன்பச் சம்பவங்களை, முன்
கூட்டியே தமது பின்னிரவுக் கனவில் அடையாளக் குறிப்புகளாக காண்பர் என்பதை ஜினவறக் காப்பியங்கள்
சில எடுத்துக் காட்டுகின்றன.
ஸ்ரீபுராணத்தில் ஜினமாதா பதினாறு கனவுக்காட்சிகளை கர்ப்பாவதாரணமாக நாம் படித்ததோடு
கண்டிருக்கிறோம்.
பல கோடி ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே, வர்த்தமான மஹாவிரர் காலத்தில் இறங்குகால அறச்சரிவில்
நிகழவிருக்கும் காலச்சுழல் பற்றி ஆதிபகவனின் குமாரர் பரதமன்னன் தமது கனவில் குறிப்புகளாக
கண்டதை சலாகா புருஷர்கள் வரலாறு தெரிவிக்கிறது.
தமிழில் தோன்றிய முதல் காப்பியமான சிலப்பதிகாரத்திலும் மதுரைக்கு நிகழவிருக்கும்
துயரச்சம்பவமும், கண்ணகிக்கு ஏற்படவிருக்கும் துன்பங்கள் பற்றியும் இளங்கோ அடிகள் கனவுக்
காட்சியாக முன்கூட்டியே தெரிவித்துள்ளார்.
சீவக சிந்தாமணியிலும் இராசமாபுர மன்னன் சச்சயந்தன் முடிசாய்ந்ததும், ஜீவகன் பிறப்பான்.
பின்னர் எண்மரை மணந்ததோடு வீரத்திருமகனாய் திகழ்ந்து தந்தை இழந்த நாட்டை மீட்டு மீண்டும்
தர்மவழியில் ஆள்வான் என்பதை விஜயமாதேவியின் கனவின் மூலம் திருத்தக்கதேவரும் முன்கூட்டியே
அறிவிப்பதாக் காண்கிறோம்.
சேக்ஸ்பிரியர் போன்றோரின் ஆங்கிலக் காப்பியங்களில் கூட இவ்வாறு பிற்காலத்திய
நிகழ்வுகளை கனவின் வழியே முன்கூட்டியே தெரிவிக்கும் கதைநடையும் இருந்துள்ளதையும் அறியவேண்டும்.
கதையின் முக்கியநிகழ்வுகளை மற்றும் முடிவினை முன்னரே தெரிந்து கொள்வதால் படிப்போருக்கு
விறுவிறுப்பை அளிக்காமல் இருந்து விடும் என்றும் நினைக்கத் தோன்றுவது இக்கால இயல்பு.
ஆனால் அக்காலத்திய நூலாசிரியர்கள் கொலை, கொள்ளை, பேய், பிசாசு போன்றவற்றை மையமாக வைத்து
யாரென்ற துடிப்பிற்குள் திகிலுக்குள் படிப்பவரை தள்ளி இரவு உறக்கத்தையும், மன இறுக்கத்தை
அதிகரிக்கும் உளவியல் குறைப்பாடுகளை அளிக்க அக்காலத்திய காப்பிய ஆசிரியர்கள் விருப்பவில்லை.
படிப்பவர் மனதில் அமைதியையும், நிகழ்வுகள் நடைபெறும் பிரதேசத்தில் மெல்ல நடந்தபடியே
அங்குள்ள சூழலை வர்ணனைகளாக, அங்குள்ள மக்களின் வாழ்க்கை முறையை, அப்போதைய நாகரீகத்தை,
வாழ்வியலில் உறையும் பண்புகளை கிரகித்து படித்தபின் நல்லொழுக்கத்திற்கு அழைத்துச் செல்வதே இம்முனிவர்களின்
மேலான நோக்கமாக இருந்துள்ளதை உணர்தல் வேண்டும்.
அவ்வாறான கதை நடையும், தமிழ் மொழியின் இலக்கண, இலக்கிய கற்பித்தலுடன் நமக்கு
தொன்மையான நாகரீகம் மற்றும் பண்பாடுகளை இன்றுவரை பறைச்சாற்றிக் கொண்டு அவை நம்மிடையே
வலம் வந்து கொண்டுதானே உள்ளன. அக்கால தமிழாக்கங்களின் முக்கிய நோக்கமே அறம் சார்ந்த
கருத்துக்களை படிப்போரின் மனதில் விதைத்து, நல்லொழுக்கத்தில் மக்களை திசைதிரும்பச்
செல்வதே பிரதானமாக இருந்துள்ளது.
அவ்வாறான ஒரு
கனவை பிரிதிவிதேவி கணவனிடம் விளக்கியபோது, இருவரும் பிகிதாஸ்வர முனிவரைக் கண்டு விளக்கத்தை
வினவுகின்றனர். அவரும் முன்னர் கூறியதுபோல் வீரமிக்க ஒரு ஆண்மகன் பிறப்பான். இளங்கதிரை
கண்டதினால் அவன் பலதீயோரையும் அடக்கியாளும் வித்தையைக் கற்று விளங்குவான் என்று கூறியபோழ்தில்;
அரசன் முனிவரிடம் மூத்தவன் ஸ்ரீதரன் இருக்கும் போது, இளையவன் எவ்வாறு அரசாள முடியும்
என மேலும் வினவியபோது;
அரசனிடம் முனிவர்பிரானும்
‘ஆம் அவ்வாறுதான் நிகழும். அதற்கான சில அறிகுறிகள் தென்படுகின்றன. அதாவது இங்குள்ள
நந்தவனத்தில் ஒரு சித்த கூட சைத்யாலயம் உள்ளது. அதன் கதவுகள் இதுவரை திறக்கமுடியாமல்
உள்ளன. அவை குமாரனின் கால் பட்டவுடன் திறந்து கொள்ளும் அதிசயம் நிகழும். அதுமட்டுமல்லாது
ஆலயத்தின் அருகிலுள்ள தடாகத்தில் இக்குழந்தை விழ்ந்து விடும். அனைவரும் காப்பாற்ற முனையும்
போது எவ்வித ஆபத்துமின்றி அந்த நாகவாவியிலுள்ள நாகங்களில் ஒன்று அவனை தலைமேல் சுமந்துவந்து
கரைசேர்த்துச் செல்லும் என்ற அதிசய நிகழ்வையும் காணத்தான் போகின்றீர்கள். அவன் காளைப்பருவம்
எய்திய போது மதயானையை அடக்குவான் மற்றும் அடங்காத குதிரையை அடக்குவான்’ என்பதாக அவனது
புகழை, அவன் பிறப்பதற்கு முன்னரே தெரிவிக்கிறார்.
அவ்வாறே குமாரனின்
வாழ்விலும் நடந்ததை நாம் கதை ஓட்டத்தைக்காணும் போது படித்தோம். இதுபோன்ற தெய்வீக புருஷர்கள்
வாழ்வில்தான் அதுபோன்ற அற்புதங்கள் நிகழும். அவ்வாறான உத்தமர்களின் வரலாற்றைக் கூறுவதுதான்
ஆதிபுராணம், உத்தரபுராணம் போன்ற நூல்கள்.
உத்தம புருஷர்கள்
முன்பிறவிகளில் சம்யக்த்வம் பெறவேண்டி வாழ்ந்தவர்கள். அவர்கள் வாழ்வில் புண்ணியங்களை
ஈட்ட தானம் முதலானவற்றை செய்தவர்கள் அல்ல. அறவழியில் ஒழுகி ஆன்மத்தூய்மைப் பெற்றதினால்
ஈட்டிய புண்ணிய கருமங்கள் அவை. எடுத்துக்காட்டாக அவர்களில் எவரும் புண்ணியத்திற்கான
பொருளீட்டி தானம் செய்தவர்கள் அல்ல. பொருளீட்டாமலே தியாகம் செய்தவர்கள். எளிய வாழ்க்கையை
இயல்பாகவே தேர்வு செய்து வாழ்ந்தவர்கள். புண்ணியாஸ்ரவத்தின் விளைவால் பொருள் சேர்ந்தாலும்
நற்பாத்திரம் அறிந்து தானமளித்தவர்கள்.
அவ்வாறான வாழ்வியலைத்
தேர்வு செய்தவர்கள் அறவழிப்பாதையில் சென்று ஆன்மத்தூய்மை பெற்றவர் ஆவார்கள். புண்ணியத்தை
ஈட்டுபவர்கள் அல்ல. அறியாமல் சேர்ந்த புண்ணியத்தை செலவழித்து வாழ்பவர்கள்.
அதாவது அவர்களது
அந்தராத்மா சுப உபயோகத்தில் கருமங்களைச் செய்யதில்லை; சுத்த உபயோகத்தில் காரியங்களை
செய்தவை.. அவ்வாறான ஆன்மாக்களே பரமான்ம நிலைக்கு தள்ளப்படும். அதுபோன்ற சம்யக்த்வம்
பெற்ற நற்காட்சியாளர்களது வாழ்வில் பல அற்புதங்கள் நிகழ்வது இயற்கையே.
அவ்வாறாக நாககுமாரனும்
உத்தமமான நாமகர்மத்தை ஈட்டியிருந்தன் காரணத்தால் காமேஸ்வரர்களில் ஒருவராக; 22 ஆவது தீர்த்தங்கரர் ஸ்ரீநேமிநாத ஜினரின் சந்தான
காலத்தில் உதித்தவன். அதனால் முதல் காமதேவரான ஸ்ரீபாகுபலி பகவானை ஒத்த ரூபத்தில் பிறந்து
பல அற்புதங்களை நிகழ்த்தி, தனது கடைசி மனிதகதியில் வீடுபேற்றை அடைந்ததாக வரலாறு தெரிவிக்கிறது.
அதுபோன்ற பல
உத்தம புருஷர்களும் உலகத்தில் பிறந்துள்ளதை அந்தந்த வட்டார தொன்மையான வரலாறுகளும் நமக்கு
பிறமொழிகளில் அளித்துள்ளன. அவற்றை முழுவதுமாக ஒதுக்கி தள்ளிவிடவும் முடியாது. அவர்கள்
வகுத்த வாழ்வியல் முறை பிற்காலத்தில் பலவகையில் மாற்றம் செய்யப்பட்டதினால் அறமற்ற வாழ்வியலாக,
மித்யாத்வ சிந்தனையாக உருமாற்றம் பெற்று விட்டன என்பதே நிதர்சனம். ஆனால் ஜினவறம் மட்டுமே
தன்னியல்பில், அடிப்படையில் அஹிம்சா அறத்தை கொண்டிருப்பதால் பெருமளவில் மாற்றத்தை ஏற்காமல்
தூய்மையாக நிலைத்து நிற்கிறது.
உதாரணமாக (மித்யாத்வ
மதக்கருத்தாக ஏற்காமல்…) மரியன்னைக்கு மகனாக உதித்த உத்தம ஜீவன் தான் ஏசுபிரானும்.
அவர் தன்னை ஆத்மாவாகவே உணர்ந்து வாழ்ந்தவர். முட்கிரீடம் அணிவித்தல் மற்றும் சிலுவையில்
ஆணிகொண்டு அறைதல் போன்ற கொடுமைகளை சந்தித்தபோதும், தன் சரீரத்திற்கு பெருந்துன்பம்
அளிக்கப்பட்டிருந்தாலும் சகிப்புத்தன்மையுடன், பொறுமையின் சிகரமாக அளித்தவர்களை மன்னித்ததாகவே
அவரது வரலாறும் கூறப்பட்டுள்ளது. அதனால் அவரும் ‘தான்’ உடலல்ல, ஆன்மனே என்ற உணர்வோடு
வாழ்ந்த ஒரு சம்யக்த்வ ஜீவனாகத்தான் கருத வேண்டியுள்ளது.
அவரும் முற்பிறவியில் அறவாழ்வியலை ஏற்றதினால் பெற்ற அற்புதசக்திகளை உணராமலே வாழ்ந்ததாக
ஆரம்ப கட்டத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. அருகிலுள்ள ஒரு ஏழை வீட்டின் முக்கிய விழாவிற்கு
அழைக்கப்பட்டு விருந்துக்கு செல்கின்றனர் மேரியும், ஏசுவும். ஆனால் அவர்கள் விருந்தளிக்க,
விணியோகிக்க வேண்டி சிலநாட்களாக தயாரித்த பழச்சாறு அழுகி துர்நாற்றமடித்து வீணாகிவிட்டன.
அவர்கள் செய்வதறியாது பதறி அழுது கொண்டிருந்த போது;
மேரி தனது மைந்தனிடம் இந்த பீப்பாக்களில் நற்பழச்சாறாக உருமாற்றம் பெற முயலும்
படி கூறியபோது; அவரும் எவ்வாறு அப்படி நிகழும் என்று மறுத்து விடுகிறார். ஆனால் அன்னை
அவரிடம் ‘நீ ஒரு உத்தமஜீவன் உன்னால் மட்டுமே இயலும் முயற்சி செய்து பார்’ என்று உறுதியாக
எடுத்துரைத்தபோது; அவர் அங்குள்ள பீப்பாக்களில் உள்ள வீணான பழச்சாறுகளை ருசியான புதிய
பழச்சாறான மாற்றப்பெறச்செய்ததாக; அவர் முதல் அற்புதத்தை புரிந்ததாக பைபிள் கூறுகிறது.
அதன் பின்னரே அவர் தேவமைந்தன் என்பது அனைவருக்குமே
தெரிய வருகிறது. அதுவே அவரது வாழ்வில் பல இன்னல்களை தோற்றுவிப்பதாகவும் கதையோட்டம்
செல்கிறது.
அதாவது அறவழிப்பாதையில் பல பிறவிகளாக வாழ்ந்தவர்கள் இதுபோன்ற அற்புதங்களை தங்களது
இறுதி வாழ்வில் செய்து காட்ட இயலும். அந்த ஆற்றல் தன்னிடம் இருப்பதே அவர்களுக்கே தெரியாது
என்பதாக எத்தனையோ மைல்கள் தூரத்தில் உள்ள குடியிருப்புபிரதேச கதைகளிலும் இவ்வாறான ஆச்சர்யங்கள்
நிகழ்ந்ததாக வரலாற்று நூல்களில் குறிப்பிடப்படுள்ளனர். (அதெப்படி எல்லோரும் சேர்ந்தே
அமர்ந்து முடிவுசெய்து பொய்யுரைத்திருப்பார்களா என்ற ஆராய்ச்சியும் தோன்றவே செய்கிறது)
அதனால் சம்யக்த்வ சிந்தனையுடன் வாழும் எந்த ஒரு மனிதனும் அறவழிப்பாதையைத்தான்
தேர்வு செய்வார்கள். அவர்கள் அறியாமலே பல ஆற்றல்களை அவர்கள் இருப்பில் வைத்திருப்பார்கள்.
அவ்வாறான ஆற்றல் வாய்ந்த உத்தம புருஷர்கள் உலகெங்கிலும் வாழ்ந்துள்ளார்கள் என்பதையும்
காணும் போது அறவழிப்பாதையே சிறந்தது என்ற கருத்தை ஐயமின்றி ஏற்பதே நன்று எனத் தெரிகிறது.
அதுவே ஜினர் கூறிய வாழ்வியல் முறை என்பதை நாம் உணர்தல் வேண்டும்.
(ஆனால் இப்போது பல மித்யாத்வ சிந்தனைகளால் அழுக்கடைந்த மேற்கத்திய வாழ்வியலை
ஏற்றல் மூடத்தனமாகும்.)
அறவழியில் வாழ்பவர்கள் எவரும் விடுதலைப்பேற்றை பெற முயல்பவர்களே. அவர்களே ஸ்ரமணர்கள்
(தமிழில் சமணர்கள்..) பிறப்பினால் எவரும் சமணர் ஆவதில்லை. நல்லொழுக்கத்தில் நடப்பதினால்
மட்டுமே சமணர்கள் ஆகின்றனர் என்பதைத் தெரிவிப்பதே இதுபோன்ற காப்பியங்களின் நோக்கம்
ஆகும்.
நாககுமாரன் கல்வி கேள்விகளில் சிறந்து விளங்கினான். குருகுலத்தில் பல சிஷ்யர்கள்
இருப்பினும்; அனைவருமே குரு கற்பிக்கும் வித்தைகளை முழுக்கவனத்துடன், நுணுக்கமாக புரிந்து
கொள்பவர் அர்ச்சுனன் போன்ற ஒருவராய்த்தான் இருப்பர். குருவை மிஞ்சிய சிஷ்யனாக விளங்குபவர்களே
வித்தைகளில் வல்லவராக திகழ்வார்கள். அந்த அளவில் புண்ணிய புருஷனாக அவதரித்த நாககுமாரனும்
சிறந்து விளங்கினான்.
ஆயகலைகள் அறுபத்து நான்கிலும் முதன்மையாக திகழந்தான். குறிப்பாக போர்கலை, இசைக்கலை,
விலங்குகளைக் கையாளுதல் போன்ற வற்றில் முதன்மையாக திகழ்ந்ததை இக்காப்பிய நிகழ்வுகளே
தெரிவிக்கின்றன.
சகலகலாவல்லவனான நாககுமாரனுக்கு சகலகலாவல்லி எனும் அழகியை அவனது தந்தை திருமணம்
செய்விக்கிறார்.
பின்னர் கின்னரி, மனோகரி என்ற இருவரது வீணையிசை கேட்டு, யார் வல்லவர் என நுணுகி
ஆராய்ந்து இளையவளே என தீர்ப்பு வழங்கியதனால்
இருவரையும் மணக்கிறான். எப்படிப் பட்ட மனோநிலையில் வாசிப்பவர் இருக்க வேண்டும் என்பதும்
நாககுமாரன் கூறுவதாக பாடலில் வருகிறது. இருவரும் வெற்றிக்கான பரிசாக அளிக்கப்பட்டவர்களே.
இதே போன்ற ஒரு சூழல் சிவக நம்பி, யாழிசைப்போட்டியில் அழகியான காந்தர்வ தத்தை என்னும்
வித்தியாதரநாட்டு இளவரசியை மணந்ததாகவும் கூறப்படுகிறது. மேலும் யாழ் எந்தரக மரத்தில் செய்யப்படவேண்டும் என்ற குறிப்புகளையும்
திருத்தக்க தேவர் குறிப்பிடுகிறார்.
பொன், பொருள் போன்றே பெண்களும் பரிசாக அளிக்கப்படும் கலாச்சாரச்சுழல் அக்காலத்தில்
பலபிரதேசங்களிலும் இருந்துள்ளது. மேலும் அழகிய பெண்களின் கற்பிற்கு பல வாலிபர்களால்
அச்சுறுத்தல் அதிகமாய் இருந்துள்ள காலமது. அதனால் அரசனை மணமுடித்தல் அவர்களது கற்பிற்கு
பாதுகாப்பு அரணாக விளங்கிய காரணத்தினாலும்
அவ்வாறான முறை இருந்துள்ளது. மேலும் அரசருக்கிடையே போர் மூளும் அபாயம் நேருகின்ற சூழலில்
எளியவன் தனது மகளை வலிமையான அரசனுக்கு மணமுடித்து தனது பெருமைக்கு பங்கம்ஏற்படாமலும்,
போரில் பலர் இறக்க நேரிடுவதை தவிர்க்கவும், அவர்களை காப்பற்றும் அளவிலும் இவ்வழக்கம்
இருந்துள்ளது. அவ்வகையில் சக்கரவர்த்தி போன்றவர்கள் பல்லாயிரம் மனைவிமார்களை கொண்டதாகவே
வரலாறுகள் தெரிவிக்கின்றன.
பின்நாளில் நீலகிரி எனும் மதயானையை அடக்குகிறான். நகரவீதியில் செல்வோரைக் கடித்து குதறிய பொல்லாத
குதிரையை அடக்குவதாகவும் காப்பியம் கூறுகிறது. இரண்டையும் மங்கையர்கள் போன்றே வெற்றிக்கான
பரிசாகவும் ஏற்கிறான் குமாரன்.
பல கலைகளிலும் தேர்ச்சி பெற்றவன், சூதாட்டதிலும் வெற்றி பெறுவதாகவே கூறுகிறது.
அக்காலத்தில் மன்னர்களும், தனவந்தர்களும் கூடும் சூதாட்ட இல்லம் பொழுதுபோக்கிற்காக
இருந்துள்ளதாகவே தெரிகிறது. அதில் தங்கள் உடமைகளாக கருதிய செல்வங்கள், நாடு போன்றவற்றை
பணயமாக வைத்து இழந்ததையும் காணலாம். வெற்றி, தோல்வி என்றவகைப்பாட்டிலுள்ள ஆட்டமாயிற்றே
அதனால் இந்த அவலமும் அக்காலத்தில் நிறைவேறியுள்ளது. (அவ்வழக்கம் இக்காலம் வரை தொடர்ந்துகொண்டுதான் உள்ளது)
வியாளன், மாவியாளன் என்ற இரு அரசகுமாரர்களைத் தோழர்களாகப் பெறுகிறான். இருவருமே
கோடி வீரர்களை வெல்லும் பராக்கிரமம் பொருந்தியவர்கள். அதனால் கோடிபடர்கள் என்ற சிறப்புப்
பட்டத்தை பெற்றவர்கள். அவர்கள் நாககுமாரனை எஜமானராக ஏற்றார்கள் என்பதிலிருந்து குமாரனின்
பராக்கிரமத்தை நாம் அறிந்து வியந்து நோக்கலாம். வியாளன் நெற்றிக்கண்ணுடன் தோன்றியவன்
என்பதும், பின்னர் நாககுமாரனைக் கண்டதும் அது அகன்றதாகவும் காப்பியம் கூறுவது குறிப்பிடத்தக்கது.
பின்னர் சூசீலை என்ற பெண்ணை துஷ்ட வாக்கியன் என்பவனிடமிருந்து மீட்டு அவள் விரும்பிய
அரிவர்மன் என்பவனுக்கு திருமணம் செய்து அவளுக்கு அடைக்கலமளிக்கிறான்.
வீணைப்போட்டியில் கலந்து கொண்டு திருபுவனாரதி என்பவளின் நானே சிறந்த கலாராணி
என்ற ஆணவத்தை போக்கி அவளை மணந்து அடைக்கலமளிக்கிறான்.
பூமிதிலகம் என்ற ஜினாலயத்தில் வணங்கும் போது இரம்மியன் என்ற வேடனைச் சந்திக்கிறான். அவன் வேண்டுகோளுக்கிணங்க வித்தியாதரனிடமிருந்த அவனது காதலியை மீட்டு அவனிடம் ஒப்படைக்கிறான். இதுபோன்று எங்கு தீமைகள் அரங்கேறுகிறதோ அவற்றை விலக்கி நன்மையை தருவதே தனது குறிக்கோளாக வாழ்பவன் நாககுமாரன் என்பதாகவே காப்பியம் சித்தரிக்கிறது.
வலியோர் எளியோருக்கு துன்பம் இழைக்கின்ற வேளையில் அவர்களை மீட்பதும் அரசர்களுக்கான
நீதியாகிறது. அவ்வகையில் அரச குமாரனான நாககுமாரனும் தான் பிறந்த குலமறிந்து அவ்வழியில்
பல சாகசங்களைச் செய்து தனது நாட்டு பிரஜைகளுக்கு மட்டுமல்லாது; உலக சமுதாயத்திற்கு
நன்மையளிப்பதையே குறிக்கோளாக வாழ்கிறான் என்பதாக காப்பிய நிகழ்வுகள் தெரிவிக்கின்றன.
இவர்களே அவதார புருஷர்கள் என்பதாகவும் புராணங்கள் குறிப்பிடுகின்றன.
தன் நலம், தன் குடும்பநலம், தன் சமூக நலம் என்ற குறுகிய வட்டத்திலிருந்து உலக
சமுதாய நலனில் அக்கறை கொண்டவர்களே அறவழியில் செல்வதாக கூறப்படுகிறது. துன்பமிழைக்காமல்
இருத்தல் துன்பத்தைப் போக்குதலே அஹிம்சை நெறி எனவும் கூறப்படுகிறது. அவ்வழியில் நாககுமாரனும்
தெய்வீக அம்சங்களை தன்னிடத்தில் கொண்டிருந்தான் எனின் மிகையாகாது.
நாககுமாரன் வேடனின் காதலையை மீட்கும்வேளை எதிரியாய் தோன்றிய வியந்திரதேவன் அவனைக்கண்டதும்
சிநேகபாவத்துடன், தான் பாதுகாத்து வந்த வாள், செப்பு, படுக்கை ஆகிய சிறந்த மூன்று பொருட்களை
அவனிடம் ஒப்படைக்கிறான். நல்வினை தோன்றும் வேளை நன்மைகள் தானே கூடிவரும்.
இயக்கியர் குகைக்கு தனியொருவனாக துணிச்சலுடன் சென்று அங்கு அடிமையாய் இருந்த நான்காயிரம் இயக்கிகளை விடுதலை செய்தபோது அவனது
பாராக்கிரமம் கண்டு அவர்களும் இவனை தலைவனாக ஏற்றுக் கொள்கின்றனர்.
அடுத்து ஒரு துஷ்ட வேதாளத்தைச் சந்திக்கிறான். வழிப்போக்கர்களை வாளை சுழற்றி
அச்சறுத்தி வந்த அவ்வேதாளத்தை வியந்திரதேவன் அளித்த வாளால் வீழ்த்துகிறான். அதனால்
அவனுக்கு நிதிக்குவியல் ஒன்றும் பரிசாகக் கிடைக்கிறது. அக்குவியலுக்கு அந்த இயக்கிகளை
பாதுகாக்கும்படி கட்டளை இட்டுச் சென்று விடுகிறான்.
அடுத்துள்ள நாட்டிற்கு செல்லும் போது,
வழியில் ஒரு அரசமரத்தடியில் தன் படைசூழ தங்கியிருந்தபோது, அவனது வருகையைக் கேள்வியுற்ற
அந்நாட்டு அரசன் வனராஜன்; முனிவர் ஒருவர் கூறிய
நல்வாக்கிற்கிணங்க குமாரனுக்கு தனது மகள் இலட்சுமிதேவியை மணமுடித்து வைக்கிறான்.
அப்போது மாமனார் வனராஜனது நாடு அவனது தயாதியான சோமப்பிரபன் வசம் இருந்ததை கேள்வியுறுகிறான்.
சோமப்பிரபனின் தந்தை அவனது தம்பியை வஞ்சித்து அந்த அரசை கைப்பற்றியுள்ளான். வஞ்சிக்கப்பட்ட
அரசனின் மைந்தன் வனராஜன் ஆவான். அதனால் சோமப்பிரபன் மீது தோழன் வியாளனை ஏவி சிறைபிடித்து
வர கூறுகிறான். அவனும் அவ்வாறே செய்து முன்நிறுத்தினான். அவனிடமிருந்து புண்டரவர்த்தனபுர
நாட்டை மீட்டு தனது மாமனார் வனராஜனிடம் ஒப்படைத்து உரிமையை மீட்க உதவிய பின் அங்கிருந்து
புறப்படுகிறான். அப்போதே தனது தவற்றை உணர்ந்த சோமப்பிரபனும் ஜினதீட்சை ஏற்று தவவாழ்வை
கடைபிடிக்க தொடங்கி விடுகிறான். அவ்வாறான அறம் புரண்ட ஆட்சிப்பிரதேசத்தில் மீண்டும்
நீதியை நிலைநிறுத்த தனது உயிரையும் மதிக்காமல் போராடும் பாத்திரமாக நாககுமாரன் விளங்கினான்
என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
அடுத்துள்ள சுப்ரதிட்ட நகரின் அரசனின் மைந்தர்களான அசேத்தியன், அபேத்தியன் என்ற
இருவரும் மூடிசூட்டியபின் தமது எஜமானனாக நாககுமாரன் வருவான் என்பதை பிகிதாஸ்வரர் எனும்
ஜினதர்மத்தை ஏற்ற முனிவர்; தனது அவதிஞானத்தால் அறிந்து அறிவித்தபடி, இருவரும் குமாரனை
சந்திக்க வருகின்றனர். அவர்களும் அவனது ஏவலை ஏற்று நடக்க சித்தமாய் இருப்பதாக கூற இருவரையும்
வியாளனுடன் சேர்ப்பித்து மூன்று தோழர்களாக்கிக் கொள்கின்றான்.
புண்டரவர்த்தனபுரத்திற்கு அருகிலுள்ள குன்றில் வாழும் ஐந்நூறு விரர்களும் நாககுமாரனை
ஸ்வாமியாக(தலைவனாக) தாமாகவே ஏற்றுக் கொண்டதோடு அவனுக்கு சேவை செய்ய தயாராய் இருந்தனர்.
இவ்வாறாக பலவீரர்களும் குமாரனின் பெருமையைக் கேள்வியுற்று அவனது அறவழிநோக்கத்தில் பங்குபெற எண்ணி அவனிடம் தாமே வந்து சேருகின்றனர். அவனும் அவர்களது பொதுஜனசேவை குணத்தை அறிந்து தன்னுடன் இணைத்துக் கொள்கிறான்.
குணவதியை திருமணம் செய்து இன்புற்றிருந்த குமாரன் அங்குள்ள ஜினாலயத்திற்கு தவறாமல்
சென்று ஜினரை பல துதிப்பாடல்களால் துதிசெய்து பூஜைமுறையை நிறைவேற்றியதாக நூலாசிரியார்
தெரிவிக்கிறார். பலபிரதேசங்களுக்குச் சென்று வெற்றிபெற்றாலும் அவனிடத்தில் அகம்பாவம்
குடிகொள்ளவில்லை. கடமையாக நிறைவேற்றும் காரியங்களில் கிடைத்த உயர்வுக்கும், பெருமைக்கும்
காரணம் தான் வணங்கும் இறைவனே, அவனுக்கே அப்புகழ் முழுவதும் சென்றடையட்டும் என்ற உணர்வில்
உறுதி கொண்டிருப்பதாகவே அவனது செயல் தெரிவிக்கிறது.
இவ்வாறு பல பிரதேசங்களிலும் நடைபெறும் அதர்மஆட்சி அதனால் பிரஜைகளுக்கு நேரும்
தீமைகளை விலக்கி அறவழியில் ஆட்சியை அங்கு நிறுவிட உதவுபவான நாககுமாரன் திகழ்ந்தான் என்பதாக பல நிகழ்வுகளின் மூலம் இக்காப்பியம் முடிவு
வரை தெரிவிக்கிறது. போர்க்கலையும், கற்ற வித்தையும்
அவனது வீரத்தை வெளிப்படுத்தினாலும் நோக்கத்தில்
அறத்தை நிலைநாட்டும் நற்காட்சியாளனாய் கதையோட்டம் முழுவதுமாய் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளன.
ஒரு இல்லறத்தான் தினந்தோறும், தங்கும் இடங்களில் அமைந்துள்ள ஜினாலயம் சென்று
ஜினரை துதிப்பதிலிருந்தும், நியாயத்தின் பக்கம்
நன்கறிந்து நீதியை நிலைநாட்டுவதிலிருந்து நல்லாட்சியை விரும்பும் இளவரசாயினும் உத்தமசிராகவகனாகத்தான்
முடிவு செய்யவேண்டும். அவ்வுத்தம சிராவகர்களே அறவழியில் செல்பவர் ஆவார்கள்.
எவர் ஒருவர் அறவழியைத் தேர்வு செய்து எண்ணம், சொல், செயல் வழியே தன்னை அடையாளப்
படுத்துகின்றனரோ அவர்களே சம்யக்த்வம் பெற்றவராகிறார்கள். இவ்வுண்மை கருதியே குமாரனும்
கடைசியில் முக்திக்கு சென்றதாக இக்காப்பியம் குறிப்பிடுகிறது.
அடுத்து வரும் இரு பிரதேச நிகழ்வுகளே அவன் அறவழியை தேர்வு செய்பவன் என்பதை நிரூபிக்கிறது.
குமாரனின் பாரக்கிரம்ம் மட்டுமின்றி அறச்சிந்தனையை கேள்வியுற்ற அஸ்தினாபுரத்து
அரசன் அபிச்சந்திரன்; தனது அண்ணன் வத்சை நாட்டு மன்னன் சுபச்சந்திரன், துலங்கிபுரத்து
மன்னன் கொடியவன் சுகண்டனால் சிறைபிடிக்கப்பட்டுள்ளனர். அவ்வரசனது மகள் எழுவரும் எங்களிடம்
அடைக்கலம் அடைந்துள்ளனர். அண்ணன் சுபச்சந்திரனை விடுவிக்க வேண்டுவதாக தனது தூதுவனின்
மூலமாக செய்தியை தெரிவிக்கிறான். கவலை வேண்டாம் அத்துமீறி முற்றுகை இட்டவனை விரட்டி
அடிப்போம் என்று உறுதியை அத்தூதுவன் மூலம் பதிலை அளித்ததோடு; வியாளனை இருப்பிடத்து
காவலனான நிலைநிறுத்திவிட்டு வத்சை நோக்கி சிறுபடையுடன் செல்கிறான்.
போரிட்டு சுகண்டனை தனது வாளுக்கு இரையாக்குகிறான். இறந்த சுகண்டனின் இளவரசன்
வஜ்ஜிரகர்ணன் அவனிடம் சரணடைகிறான்.
மேலும் சுகண்டனை, அவனது நாட்டைவிட்டு மேகவாகனன் என்பவன் துரத்திவிட்டான் என்பதை
இவன்மூலம் அறிந்து, அவனது சஞ்சயபுர நாட்டை மீட்டு மகன் வஜ்ஜிரகர்ணனை அங்கு அரசனாக்கினான்
என்பதாக கடையோட்டம் செல்கிறது.
அந்நற்காரியத்திற்கு பிறகு அபிச்சந்திரனும் அவனை சிறப்பாக வரவேற்றதோடு தனது அண்ணன்
மகள் எழுவருக்கும் குமாரனே பாதுகாவனாக இருப்பான் என்று கருதி அவனுக்கு திருமணம் செய்துவைப்பதாகவும்.
வஜ்ஜிரகர்ணனும் அவ்வாறே தனது சகோதரிகள் இருவரையும் குமாரனுக்கே திருமணம் செய்து வைப்பதாகவும்
குறிப்பிடுகின்றது.
பிரதேசங்களில், அங்கு வாழும் மக்கள் நற்சிந்தனையுடன் வாழ்ந்தாலும் ஆளும் கொடுங்கோலர்களால் துன்பப்படுகின்றனர். அறவழி தவிர்த்து ஆட்சிசெய்பவர்களை விலக்கி நல்லாட்சி நிறுவும் போது, அப்பிரதேசம் மக்களும் ஊக்கமுடன் உழைப்பதால் செழிப்புற்று உலக்குக்கே நன்மையை விளைவிக்கும் என்ற பேருண்மையை விளக்குவதாகவும் இக்காப்பியம் அமைக்கப்பட்டுள்ளது.
பின்னர் அவந்தி நகரின் மன்ன ஜெயசேனனின் மகள் மேனகி என்பவளையும் மணக்கிறான். அதனால்
மாவீரனான மாவியாளன் என்ற வியாளனின் சகோதரன் தோழனாகிறான்.
பாண்டிய நாட்டு தென்மதுரையின் மன்னன் மேகவாகனனின் மகள் ஸ்ரீமதியை அவள் நடனத்திற்கேற்ற
வகையில் மிருதங்கம் வாசித்து இசைத்தலைவன் என நிரூபித்ததும் அவள் கர்வம் தோல்வியுற்றதும்
அவனை மணக்கிறாள்.
கடலின் நடுவேயுள்ள பூமிதிலகபுரம் என்னும் ஜினாலயத்தின் முன்னே தினம் தினம் நண்பகலில்
ஐநூறு கன்னியர் தோன்றி அழுது கூக்குரல் இடுகின்றனர் என்பதை கேள்வியுற்று, அவர்கள் துயரம்
தீர்க்க எண்ணி அங்கு சென்று விசாரிக்கிறான். அவர்களும் தங்கள் தாய்மாமன் வாயுவேகன்
எங்கள் அனைவரையும் மணக்க வேண்டி தந்தையிடம் கட்டாயம் செய்தான். அவரும் மறுக்கவே அவரைக்
கொன்றுவிட்டு எங்களை இத்தீவில் ஜினாலயத்திற்கருகில் சிறைவைத்துள்ளான் என்று கூறி காப்பாற்ற
வேண்டுகின்றனர்.
நாககுமாரனும் வாயுவேகனுடன் போர் தொடுத்து அவனை வீழ்த்துகிறான். அவனை வென்றதால்
ஐநூறு கன்னியரும் அவனை மணக்கும் படி வேண்டுகின்றனர். குமாரனும் அவர்களை மணந்து அடைக்கலமளிக்கிறான்.
இவ்வாறான தீயோனை அழித்த செய்தியைக் கேட்ட ஐநூறு வீரர்களும் குமாரனுடன் இணைந்து சேவை
செய்ய முடிவு செய்கின்றனர்.
மீண்டும் பலநாடுகளுக்கு செல்லும் நோக்கில் கலிங்கநாட்டிற்கு சென்றபோது அங்குள்ள
ரத்தினபுர நகரத்து இளவரசி மதனசஞ்சிகையை மன்னன் சந்திரகுப்தன் குமாரனுக்கு மணமுடித்து
வைக்கிறான்.
கடைசியாக கங்காளநாட்டு திருபுவனபுரம் வந்தடைகின்றான். அந்நகர மன்னன் விஜயந்திரன்
தனது மகள் இலக்கணையை அவனுக்கு திருமணம் செய்து வைக்கிறான். அவளுடன் இன்புற்று வாழும்
நாட்களில் முனிவர் பிஹிதாஸ்வரரை சந்திப்பதாக காப்பியம் தெரிவிக்கிறது. அவரைச் சந்தித்ததிலிருந்து
சிறந்த அரசனாக உலகத்தில் அறத்தை நிலைநாட்டும் நோக்கத்தில் பல வெற்றிகளை சந்தித்தவன்,
தனது ஆத்மா தூய்மையடையும் வழிகளை கேட்டு தன்னை வெல்லும் மோட்ச மார்க்கத் திசைநோக்கி
வாழ்க்கைப் பயணத்தை மாற்ற முடிவெடுத்ததாக நூலாசிரியர் நிகழ்வுகளை குறிப்பிடுகிறார்.
ஐநூற்று பத்தொன்பது கன்னியரை திருமணம் செய்து அவர்களுக்கு அடைக்கலமளித்ததாகவே
இக்காப்பியம் பகர்கின்றது. உலகப்பிரஜைகள் நலனுக்காக தன் உயிரை துச்சமாக எண்ணி போரிட்டு
காப்பாற்ற துணிந்த போது இவ்வாறான சுபநிகழ்வுகள் குமாரனின் வாழ்வில் நடந்தேறுகின்றன.
ஆனால் எந்த கன்னியர் மீதும் இச்சை கொண்டு அங்கேயே தங்கிவிடவில்லை. அடுத்த அறக்காரியங்களை
ஏற்க துணிவதோடு மன உறுதியுடன், அவர்கள் விரும்பாவிட்டாலும் ஐநூற்று பதினெட்டு மங்கையரையும், விலகியே சென்று விடுவதாக காப்பியம் தெரிவிக்கிறது.
கடைசியாக முற்பிறப்பில் வாழ்க்கைத்துணையாக விளங்கிய இலக்கணையை மட்டுமே தனது பட்டத்து
அரசியாக நியமித்து சிறிதுகாலம் வாழ்ந்ததாக அவனது இல்லறவாழ்வு முடிவுறுகிறது.
தனது இலட்சியத்திற்கு தடையாக எந்த ஒரு மணவாழ்வையும் ஏற்று அங்கேயே தங்கிவிட துணியவில்லை என்பதாகவே நூலாசிரியர் தெரிவித்து கதைஓட்டத்தை
நகர்த்தியுள்ளார்.
காமம் என்பதற்கும் காமஇச்சை என்பதற்குமான வித்தியாசத்தை முழுவதும் அறிந்தால்
அவனது ஐந்நூற்று பத்தொன்பது திருமணத்திற்கு பிறகும் அவன் ஜினதீட்சை ஏற்றதை நாம் புரிந்து
கொள்ள இயலும். மனிதனைத்தவிர பிறஜிவராசிகள் அனைத்தும் இயற்கை வழங்கிய காமத்தை மட்டுமே
வெற்றிகொள்ள இயலாமல் வாழ்கின்றன.
ஆனால் மனிதனோ இயற்கை அளித்த காமத்தை வெல்லும் ஆற்றல் இருந்தும், மனத்தில் தங்கிய
புணர்ச்சிசுகமான காம இச்சைக்கும் அடிமையாகிறான். அவ்விச்சையை வென்ற பின்னரே காமத்தையும்
வெல்ல இயலும். அதன்பின்னரே பலபிறவிகளை வெல்ல இயலும்.
அதனால் தான் துறவறநெறியை ஏற்பவர்கள் இச்சைக்கு வித்தான காமத்திற்கஞ்சியே இல்லறவாழ்வையும்
சேர்த்தே துறக்கின்றனர்.
இயற்கை இனவிருத்திக்காக அளித்த தூண்டுதல்கருவியே காமம். அக்காமத்தின் மீதுள்ள
மோகமே இச்சையாகும். மோகம், தாபம், விரகம், போகம், காமம் இந்த வார்த்தைகள் எல்லாமே அடிப்படையில்
ஆசை சார்ந்த சொற்கள்.
ஆவலாதி அதாவது ஆவலுக்கான ஆதி காமம் என்றுதான்
சித்தர்களும் கூறுகின்றனர். காமத்தை வெல்லவே மனிதப்பிறவி எடுக்கிறோம். ஆனால் அக்காமத்தின்
மீதுள்ள பற்றான இச்சையே மேலும் பல கீழான பிறவிகளை நமக்கு அளிப்பதாகவே அனைத்து ஆன்மீகத்
தத்துவங்களும் அறிவுறுத்துகின்றன.
அவ்வாறான இச்சை இக்காப்பிய நாயகனிடத்தில் இல்லை. அவன் காமத்தை மட்டுமே கொண்டிருந்ததினால்
இப்பிறவியிலேயே அதை வென்றான் என்பதாக நூலாசிரியர் அவனுக்கு முக்தி கிடைப்பதாக கூறுகிறார்.
அதே நிலையில் எண்மரை மணந்த சீவகநம்பியும் காப்பியமுடிவில் ஜீவேந்திரஸ்வாமியாகி மோட்சமடைந்ததாகவே
திருத்தக்கதேவரும் தெரிவிக்கிறார்.
காமம் உடலில் அநிச்சையான தூண்டல் உணர்ச்சி. அதை இச்சையாக மனம் கருத முற்பட்டு
அநிச்சைத்தூண்டலுக்குள் சிறைவைக்கிறது. அதுவே காமஇச்சையாகும். பின்னர் காம இச்சை அநிச்சை
செயலாக உருமாற்றம் பெற்று விடுகிறது. இவ்விரண்டு உணர்ச்சிகளை வெல்வதே துறவற நெறிக்குள்
நம்மை அழைத்துச் செல்லும். அதன்பின்னரே துறவறநெறியாளராகும் தகுதியைப் பெறுவோம்.
காமம் என்பது ஆண்/ பெண் புணர்ச்சி சம்பந்தப்பட்டதாக மட்டுமே கருதப்படுகிறது.
ஐம்புலனுகர்ச்சி அனைத்துமே ஆசையின் பிள்ளையான காமத்திற்குள் அடங்கும். இருப்பினும்
உடல் வழி, வாய்வழி ஸ்பரிசங்கள் அனைத்துமே பிரதானமான காமஇச்சையாக கருதப்படுகிறது. உடற்சுவை,
வாய்ச்சுவை இருவகைக் கவர்ச்சியுமே மோகத்தின் வெளிப்பாட்டின் துவக்கம். அதனால் அந்த
மோகனீய கர்ம வினையை வெல்ல காமத்தை வெல்ல வேண்டியுள்ளது.
துறவுக்கான தீட்சை ஏற்றவர்களும் பயிற்சிக்காலத்தில் முழு பிரம்மச்சர்யத்திற்கு
செல்லவே காமத்தை வெல்லும் தவவாழ்வுப் பயிற்சியை ஏற்கின்றனர். பிரம்மச்சர்யம் என்றால்
ஆன்மாவில் லயித்திருத்தல் என்பதே பொருள். அவ்வாறான உபவாசத்திற்கு காமமும், இச்சையும்
தடையாய் இருப்பதால் அதனை விலக்கும் தவஒழுக்கத்திற்கு பிரம்மச்சர்யம் என்றே பெயரிட்டுள்ளனர்.
காமத்தை ஆன்மத்தீயிலிட்டு எரிப்பேன் என்பதாக துறவியர் பலரும் கஷாயம் அணிகின்றனர். அதாவது
தீப்பிழம்பை ஒத்த காவியுடை தரிக்கின்றனர்.
இந்த தவநெறி ஒழுக்கம் சமணத்தில் மட்டுமல்ல, பெரும்பாலான தரிசனங்கள், மதங்களின்
ஒழுக்கத்தில் முதன்மையாகவே ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட ஒன்று.
கிருஸ்துவ மதத்தில் ரோமன் கத்தோலிக்க துறவியர்களான பாதிரியார்கள், கன்னிகாஸ்தீரிகளும்
நம்முடைய திகம்பரதுறவியர் சங்கம் போன்றே பிரம்மச்சரியத்தை கடைபிடிப்பவர்கள். (அப்படித்தான்
விவிலியத்தில் கூறப்பட்டுள்ளது) ஆனால் நடைமுறையில் புலால் உண்ணுதல் போன்ற காமத்தில்
விழ்ந்து விடுவதால் முழுதுறவற நெறி பிசகியவர்களாகவே நாம் கருதுகிறோம். (Last
supper concept)
(எனது கல்லூரி நண்பர், பீட்டர் பொன்னுதுரை என்ற தற்போதைய கத்தோலிக்க பாதிரியாரிடம்
தனிமையில் உரையாடும் போது பலநெறிகளும் நம் சமணத் துறவியருக்கான ஒழுக்கமாய் இருந்தும்,
உறுதியாக ஏற்று கடைபிடிக்காமல் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளில் பலநெறிகளில் உருமாற்றம்பெற்று
அடிப்படை ஒழுக்கத்திலிருந்து விலகிச் சென்றுள்ளனர் என்பது புரிந்தது.)
அதே போன்று பெளத்த தரிசனத்தில் மஹாயான பிரிவில் பிக்குகள், பிக்குனிகள் என்ற
துறவியர்கள் இப்போதும் உள்ளனர். பௌத்த சமயத்தில் ஆண் பிக்குகள் போன்று பெண் பிக்குணிகள்
நிர்வாணத்தை அடையமுடியும். பிக்குணிகளுக்கென தனி மடாலயங்கள் உள்ளன.
இருப்பினும் இவர்களது சங்கத்திலும் காமஇச்சையை முழுவதுமாக தவிர்த்தாலும், காமத்தை
முழுவதுமாக விலக்கவில்லை என்பதே காலத்தின் கோலம் என்றே கருத வேண்டியுள்ளது. புலால்
உண்பதையும், காமம் மேலோங்கும் பொது ஆண் / பெண் உறவிலும் ஈடுபடலாம் என்று விதியுள்ளதாகவே
கூறிக்கொள்கிறார்கள். (இவர்கள் உணவில் அதிக மாமிசம் சேர்ப்பதால் அத்துறவியர் சங்கத்திற்கான
ஆண்டுக்கான மான்யத் தொகையை இலங்கை ராஜபக்சே அரசு குறைத்துள்ளது.)
யோகக்கலையும்; இக்காமம் குண்டலினிசக்தியாக கருதப்பட்டு மூலாதாரத்திலிருந்து சகஸ்ராரம்
வரை ஏழு நிலைக்கு உயிர்ச்சக்தியாக உயரும் போது பேரானந்த நிலைக்கு தள்ளப்படுவதாக கூறுகிறது.
இதனை பயிற்சி அளிப்பதாக பல தியானக்கூடங்கள் செயல்பட்டு வருவதை காணலாம். அவ்வாறு காணும்
போது காமம் கட்டுக்குள் இருந்தால் ஆன்மீக உயர்விற்கு பயன்படும் என்பதை நாம் உள்ளார்ந்த
அர்த்தமாக ஏற்றுக் கொள்ளுதல் வேண்டும்.
அவ்வாறான வழிகாட்டுதல் பலவற்றைக் காணும் போது காம உணர்ச்சி கர்மபலனிக்காமல் இயற்கையின்
விதிப்படி காரிய பலன் மட்டுமே அளித்தால் இல்லறம் சிறக்கும். அவ்வாறாக மட்டுமின்றி கர்ம,
காரிய பலனில்லாத ஒருவரால் மட்டுமே முழுப்பிரம்மச்சர்யத்தை எட்ட இயலும், உபவாசத்தை பெற
இயலும் என்பதாக சமணத்துறவறநெறி கூறுகிறது. அதனால் உடலையும், வயிற்றையும் பட்டினி போடும்
பலவகைப் பயிற்சிகளை துறவறச் சங்கங்களில் அளிக்கின்றனர் என்பதே நிதர்சனம்.
அவ்வகையில் காணும்போது எவர் ஒருவர் காமத்தை வெல்ல, இளமையில் அளவுடனும் (பிறன்மனை
விளையாமை), முதுமையில் முழுவதுமாக விலக்கி வாழவேண்டும் என்பது புரிதலாகிறது. அவ்வகையில்
காப்பிய நாயகர்களான நாககுமாரனும், சீவகநம்பியும் அரசகுலத்தில் உதித்த உத்தமஇல்லறத்தானாகவும்,
முதுமையில் முழுக்காமத்தையும் தியாகம் செய்ய எண்ணி அரசவாழ்வின் சுகபோகங்களை துறந்து
ஜினதீட்சை ஏற்று உத்தமதுறவியாக திகழ்ந்ததின் பலனாக அப்பிறவியிலேயே மோட்ச சுகத்தைப்
பெற்றனர் என்பதாக காப்பியங்கள் கூறுகின்றனர்.
இக்காப்பியத்தில் வரும் பிஹிதாஸ்வர முனிவர் நாககுமாரனுக்கு தனது தவசக்தியின்
வழியே பெற்ற அவதிஞானத்தால் அறிந்து அவனுக்கு மோட்சம் பெறும் வாய்ப்புள்ளதை ஆத்மார்த்தமாக
தெரிவித்து அவன் வாழ்க்கையை மோட்ச மார்க்கப் பயணத்திற்கு திசை திருப்புகிறார். அவ்வாறே
தீர்த்தங்கரர் சரிதத்திலும் தேவத்துறவியர்களான லெளகாந்திக தேவர்களும் ஜினர்களை மடைமாற்றம்
செய்து தீட்சை ஏற்கச் செய்வதாகவே புராணங்கள் கூறுகின்றன.
ஸ்ரீ பிஹிதாஸ்வரரும் ஜினமுனிவர், மூலநூலாசிரியர் ஸ்ரீமல்லிசேனசூரியும் முனிவராய்
இருந்தாலும் உத்தம ஸ்ராவகநிலையிலுள்ள பவ்ய ஜீவனான நாககுமாரனுக்கு தக்க சமயத்தில் அறிவுறுத்தி
அவனது காதிகர்மங்களையும், அகாதிவினைகளையும் விலக்கச் செய்து மோட்சப்பிராப்திக்கும்
வழிவகுத்தனர் என்பதை ஆராய்ந்தால்;
தீர்த்தங்கரரும், காப்பியர் நாயகர்களும் ஸ்ராவக நிலையிலிருந்து துறவறநெறியை ஏற்று விடுதலைப் பெற்றனர் என்ற தெளிவினை ஏற்றால் எல்லா ஸ்ராவர்களுமே உத்தமஸ்ராவக நிலையை எய்தி துறவியருக்கு முன்னமே மோட்சத்தை பெற இயலும் என்பதை புரிந்து கொள்வதே அனைவர் வாழ்விலும் உயர்வைத்தரும் என்பதே இப்புராண காப்பியங்கள் தரும் வழிகாட்டுதலாகும்.
இல்லறம் தழுவிய காப்பியங்களை சமண முனிவர்கள் சங்க இலக்கியங்கள் மூலமாக பல எடுத்தியம்பியுள்ளார்கள்.
பல காவியங்கள், நீதிநூல்கள், நிகண்டுகள் சமணத்துறவியர்களால் தமிழுக்கு பெயரிடப்படாமலே
அளிக்கப்பட்டுள்ளன. பெரும்பாலான சுவடிகள் அழிந்து பட்டிருக்க வேண்டும் என்றஉண்மையை,
சூறாவளிகளை எதிர்த்து தாக்கு பிடித்து எஞ்சிய இந்தக் காப்பியங்களே தெரிவிக்கின்றன.
தமிழக குகைகளில் எல்லாம் சமண, பெளத்த துறவியர்களே வாழ்ந்துள்ளர் என்ற உண்மையை இன்றைய
ஆராய்ச்சியாளர்களும், நாளும் புதிய தடையங்களை கண்டறிந்து தெரியப்படுத்திக் கொண்டே உள்ளனர்.
அவ்வாறான தமிழ்ப்பாரம்பர்ய மிக்க இச்சமணத்தின் சில எச்ச, மிச்சங்களே இக்காலத்தில்
நம் கையில் பொக்கிஷமாக உள்ளவை. அவற்றை நாம் பாதுகாப்பது நமது கடமை. இல்லாவிடில் நமது
பண்பாடு மொத்தமும் தொலைந்து மேற்கத்திய கலாச்சாரம் தமிழகத்தில் முழுவதுமாய் புரையோடி
நிற்கும் அபாயமும் உள்ளது.
ஏன் தொன்மையை காப்பாற்ற வேண்டும்?
அவசியமானதே? இந்தக் கேள்வி பலரிடமும்ம் தோன்ற வாய்ப்புள்ளது.
இவ்வாறு காப்பாற்றப்படுவதினால் என்ன நன்மை தீமை என்பதை ஊடகங்கள் பலவும் தெரிவித்துத்தான்
வருகின்றன. இருப்பினும் தொன்மை என்பது நமது பண்பாடு, நாகரீகம் போன்றவற்றை அடையாளமிட்டுக்
காப்பது.
பண்பாடு என்பது வேறு, நாகரீகம் என்பது வேறு.
பண்பாடு உள்ளார்ந்த ஒன்று, நாகரீகம் எனபது புறம் சார்ந்த ஒன்று.
Life style என்று ஆங்கிலத்தில் கூறுவார்கள். அதாவது வாழ்வு+நாகரீகம் என்பது.
வாழ்வியல் பண்பாடே வாழ்வாக இருத்தல் நலம். நாகரீகம் மாற்றத்துக்கு ஆளானதே. போக்குவரத்து
துவங்கியபோதே இந்த மாற்றத்திற்கு பிரதேசங்கள் ஆட்படுத்தப்பட்டன. இன்று தொலைத்தொடர்புச்
சாதனங்கள், ஊடகங்களின் மாயைகளை முற்றிலுமாக நாகரீகத்தை ஒவ்வொரு நிமிடத்திற்குமாக ஊசிமூலம்
உள்ளே செலுத்திக் கொண்டிருக்கிறது.
மாற்று பிரதேச நாகரீகம் ஒருகாலத்தில் பண்பாட்டை கபளீகரம் செய்து விடும் அபாயமுள்ளது.
வாழ்வியல் இங்குள்ள நிலப்பரப்பில், இங்குள்ள காற்று, மழை, உஷ்ணமாறுபாட்டில் வாழும்
மனிதர்களுக்கிடையே எப்படிப்பட்ட வாழ்வியல் பொருத்தமாக இருக்கும் என்பதை அறிவுறுத்தி,
நடைமுறைப்படுத்துவது. மொழி அதில் பெரும்பங்கு வகிக்கிறது. தமிழ் மொழி இப்பிரதேசத்தின்
தொன்மையான மொழி. அவ்வழியில் அறிவைப் பெற்று நலவாழ்வை நடத்திய நமது முன்னோர்களின் வழிகாட்டல்
அனைத்தும் இங்கு வாழ்பவர்களுக்குத்தான் பொருத்தமாய் அமைந்திருக்கும். அவை அமெரிக்கா,
கனடா, சைனா முற்றுலுமாக, ஏன் வடமாநிலங்களுக்குக் கூட, பொருந்துவது எக்காலத்திலும் முழுமை
பெறாது. வியாபார நோக்கில் பொருந்துவதாய் தெரிவிப்பது சமுக சீர்கேட்டையே அழித்துக் கொண்டிருக்கும்
என்பதே நிதர்சனம்.
மேலைநாட்டு, வடநாட்டு மொழி அங்குள்ள பிரதேசத்திற்கே சரியான, பொருத்தமான வாழ்வியல்
கருத்துக்களை தெரிவிக்கும் தொன்மையான நூல்களை அளிக்கும். அவ்வாறிருக்க இச்சூழலுக்கேற்ற
வாழ்வியலை இதுபோன்ற தமிழ்க் காப்பியங்கள், நீதிநூல்கள், அறவழிஆக்கங்கள் அனைத்தும் நம்
பிரதேசத்திற்கே நூறுசதமும் பொருத்தமாய் அமைந்திருப்பதால் நாம் சற்றே பிறமொழிக் கலப்படத்தில்
துன்புறும் நிலை உயரும்போது இத்தொன்மையே நம்மை மீட்டெடுத்து இன்பத்தை அளிக்க வல்லவை.
வடமாநிலத்திலிருந்து வந்த நம் முனிவர்கள் கூட சமஸ்கிரத மொழியைக் கற்றுதந்து நம்மை
முற்றிலுமாக மாற்ற முயலவில்லை. அது பல தலைமுறைக் காலத்தை விலையாக கேட்கும் என்பதால்.
அவர்கள் காலத்தில் ஜினவறக்கருத்துக்களை இங்குள்ள தமிழ் மொழியில் வழங்கவே முடிவு செய்து,
இவ்வட்டார மொழியை ஐயமற கற்று நமக்கு தமிழ்க்காப்பியங்கள் வழியே அரச நீதி, சமூகநீதி,
குடும்ப ஒழுக்கம் வரை அறத்தை புகுத்தி வரிகளை அளித்துள்ளார்கள். அவர்கள் இப்பிரதேச
பண்பாட்டிற்கு மாற்றம் பெற மொழியை அறிந்து, இங்குள்ள நாகரீகத்தை அறிந்து பின்னரே இங்குள்ள தமிழ்மொழியில் ஜினவறக்கருத்துகளை
வழங்கியுள்ளார்கள். அதுவே மிகப் பொருத்தமாக இன்றளவும் உள்ளதை அனைவருமே அறிவீர்கள்.
நாகரீக ஊடுருவல்…
நாகரீகத்தில் கலப்படம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நம்மை ஆட்கொண்டு வருவதை முன்தலைமுறையினரின்
முனகலை கேட்டறிந்தால் புலப்படும். ஆனால் பண்பாட்டை இழந்து விட்டால் நாம் இங்கு வாழ
தகுதியற்றவர்களாகி விடுவோம். பின்னர் எந்த மொழி நமக்கு வாழ்வளிக்கிறதோ, எந்த மண், காற்று
போன்ற சூழல் காப்பாற்றுகின்றதோ அங்குள்ள பண்பாட்டிற்கு நாம் மாறவேண்டிய கட்டாயத்திற்கு
தள்ளப்படுவோம். அவ்வாறான மாற்றத்தில் முழுமை பெற பலதலைமுறைக் காலஇடைவெளியை சந்திக்கும்
அபாயமும் உள்ளது.
உதாரணமாக இன்றைய மேற்கத்திய நாகரீகத்தில் மூழ்கியவர்கள் “தான் தனது” என்ற குறுகிய வட்டக் கண்ணோட்டத்தில் வாழ்பவர்கள். தானமளிக்க தயங்கமாட்டார்கள்.
சமூகத்தை உயர்த்த எவ்வளவு பணமும், பொருளும் தர தயங்கமாட்டார்கள். ஆனால் அதை அரசோ, தனி
தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனமோ செய்தல் அவசியம் என்ற நோக்கில் வாழ எத்தனிப்பவர்கள். அங்கு
அவ்வாறான பண்பாட்டுடனான கலாச்சாரம் அங்குள்ள சூழலுக்கு ஒத்துள்ளது.
அதனால் அதே பண்பாட்டை நோக்கி இங்குள்ளவர்கள் செல்வதால் முதியோர்களுக்கான, குழந்தைகளுக்கான
செலவுகளை தாங்கும் வருமானம் இருந்தாலும் சேவையாக செய்வதில் கடினமாகக் கருதும் நிலை
தொடர்வதை காணலாம். இவர்களை அரசோ, அல்லது தொண்டு
நிறுவனமோ பாதுகாக்க நாங்கள் பொருளாக வழங்க உள்ளோம், மாறாக நாங்கள் கரசேவை செய்ய தயாராய்
இல்லை என்ற நிலைப்பாடு இறக்குமதியாகியுள்ளதை நாம் தினம் தினம் ஊடகத்தின் வாயிலாக காண்கிறோம்.
பெற்றோர்கள், முதியோர்களுக்கான சேவையை முற்றிலுமாக தவிர்க்கவே இன்றைய தலைமுறை
விரும்புகிறது. குழந்தைகளுக்கான சேவையும் ஒரிரண்டு என்றளவில் மட்டுமே தரஇயலும் என்ற
சிரமத்துடன் வாழ்கின்றார்கள்.
தனது பெற்றோர்களையும், வீட்டு முதியோர்களையும், உற்றார் உறவினர்களையும் சமூகத்தின்
ஒரு அங்கத்தினர்களாகவே கருதும் நிலைக்கு நாம் தள்ளப்பட்டு வருகிறோம். அதில் அரசே கவனம்
ஏற்கவேண்டும் என்றளவில் வாக்களிக்கும் நிலையில் தான் இன்றைய இளைஞர்கள் பலரது மனநிலையில்
மாசுபடர்ந்துள்ளதே உள்ளங்கை நெல்லிக்கனி.
அதற்கான காரணம் மேற்கத்திய கலாச்சாரம், நாகரீகமும் தான். என்றைக்கு மொழியே உள்ளே
இறங்கியதோ அன்றிலிருந்து இந்த இழிநிலை துவங்கிவிட்டது. தற்போது பண்பாடு என்ற உள்ளார்ந்த
இலக்கணமும் மாசுபடத்தொடங்கி விட்டது. அவ்வாறான நிலைப்பாட்டிற்கு தமிழர்கள் தள்ளப்படுவதற்குள்
தொன்மையை மிட்டு அப்போதுள்ள பண்பாட்டை, உள்ளார்ந்த அறவுணர்வை வீழித்தெழச்செய்வதே இப்போதைய
போராட்டமாக கருதவேண்டிய கட்டாயச் சூழல் எழுந்துள்ளது.
அவ்வாறான தமிழக பாரம்பர்ய, முன்னோடியான பண்பாட்டை முழுவதுமாக இழந்தால் நம் வாரிசுகள்
தமிழகத்தை விட்டு எந்த கலாச்சாரம், நாகரீகம் இறக்குமதியானதோ அப்பிரதேசத்தை நோக்கி சென்று
குடியேறிவிடுவர் என்பதே நிதர்சனம். ஆனால் மூடத்தனமான அவர்களது செயல் அங்குள்ள பண்பாட்டை
ஏற்க இயலாமல் திண்டாடுவதை காணத்தான் போகிறது எதிர்காலம்.
அவ்வாறான பிரதேச ஊடுருவல் இடைவெளிக்கால தலைமுறைகள் மொத்தமும் முதுமையில் பெரும்
துன்பத்தை அடுத்தடுத்து அளித்துக் கொண்டே வரும் என்பதே உண்மை. ஆனால் நாளை நாமும் முதுமையை
எட்டிவிடுவோம், முன்பு ஐந்தாறு உடன்பிறப்புகளுடன் தான் ஒன்றாக இருந்தோம் என்பதை எண்ணி
அவர்களது கடைசிக்காலத்தில் நொந்து தான் அந்திம முடிவைத்தேடுவர் என்பதே இம்மாறுதல் கலாச்சாரத்தின்
சாபக்கேடாகும்.
அதனால் இதுபோன்ற தமிழ்க்காப்பியங்கள் இருப்பின் என்றைக்கு வேண்டுமானாலும் நாம்
நமது பூர்வீக பண்பாட்டிற்கு திசைதிரும்பிவிடலாம். இல்லாவிடில் திரிசங்கு போன்ற நிலைப்பாட்டில்
அனலில் சிக்கிய புழுவைப்போல காலமுழுவதும் நரகவேதனையைத்தான் வரும் பலதலைமுறையினர் கழிக்க
நேரிடும்.
பூமிதிலகம் என்ற ஜினாலயத்தில் வணங்கும் போது இரம்மியன் என்ற வேடனைச் சந்திக்கிறான்.
அவன் வேண்டுகோளுக்கிணங்க வித்தியாதரனிடமிருந்த அவனது காதலியை மீட்டு அவனிடம் நாககுமாரன்
ஒப்படைக்கிறான் என்பதான நிகழ்வை படித்து விட்டு ஒரு அன்பர் வித்தியாதரர்கள் தேவர்களா
என்ற வினாவை எழுப்பியிருந்தார். எனக்கும் இந்த ஐயம் முன்பு இருந்தது. சமண அண்டவியலைப்
படித்த பின்னர் விபரங்கள் தெரிந்தது.
இதே போன்று சீவகசிந்தாமணி காவியத்திலும் காந்தர்வதத்தை என்னும் வித்தியாதர லோகத்து
அழகிய மங்கையை யாழிசையில் வென்று ஜீவேந்திரனும் மணமுடித்ததாக திருத்தக்கதேவர் குறிப்பிடுகிறார்.
அந்த நாட்டு மன்னன் கழுலவேகன் என்ற வணிகனிடம், தனது மகளை இங்குள்ள ஒரு வீரனே திருமணம்
செய்யப்போவதாக நிமித்திகன் தெரிவித்ததாகச் கூறி, ஒப்படைத்துச் சென்றதாக குறிப்பும்
தருகிறார்.
------
வித்தியாதரர்கள் மானுடர்களே தேவர்கள் அல்ல. ஆனால் பல்வேறு வித்தைகளைக் கற்றவர்கள்.
விஜயார்த்த மலையின் மறுபுறத்தில் உள்ள நாடான வித்தியாதரலோகம் என்னும் இப்பிரதேசத்தில்
வாழும் இவர்கள் போர்க்கலையிலும், மாய வித்தைகள் பலவும் கற்றவர்கள் என்பதாக மூவுலக வர்ணனையில்
குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
ஓளதாரிக, வைக்ரீயக, ஆஹாரக, தைஜச, கார்மண சரீரம் என ஐந்து வகை உடலமைப்புகளை கொண்டவை
ஜீவராசிகள் என்கிறார் பகவான். அதில் ஓளதாரிக சரீரம் மனிதனுக்கும்; வைக்ரீயக சரீரம்
தேவ, நாரகியர்களுக்கானது. திருமணம் என்பது ஒரேவகை உடல்களுக்கானதே யன்றி இரு சரீரத்திற்கானதல்ல.
(மனிதனும் விலங்கினமும் திருமணம் செய்ய தகுதியானவையல்ல.) ஓரே வகை சரீர அமைப்புக்களே இனவிருத்தி செய்யும் தகுதியைப்
பெற்றவை. அதுவே சரியாய் அமையும் என்ற அறிவியல் உண்மையை அப்போதே சமணர்கள் அறிந்து குறிப்பிட்டுள்ளனர்.
இந்த குளறுபடிகள் எவையும் அறிவிற் சிறந்த சமணஅறிஞர்களிடத்தில் இல்லை என்பதே பெருமைக்குரிய
விஷயம்.
ஓளதாரிக சரீரத்தை உள்ளவர்கள் அதே சரீரம்
உள்ள எதிர்பாலினத்தையே திருமணம் செய்து கொள்ள இயலும். ஆனால் பிற இதிகாசங்களில் வைக்ரீயக
எனும் தேவசரீரத்துடன் இணைந்த மானுட பெண்களுக்கு பிறந்த பல கதாப்பாத்திரங்கள் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளன.
(இப்பிழைகளை எவரும் கண்டு கொள்ளவதே இல்லை. கோவில் வேறு கட்டி கும்பாபிஷேகம் செய்து
வணங்கவும் செய்கிறோம். கேட்டால் அது இதிகாசம் தேவர்களே இயற்றியது, எழுதியது என்றும்
பதிலளிப்பார்கள். தேவ மற்றும் ரிஷிப்பிண்டம் இராத்தங்காது போன்ற முதுமொழிகளும் வழக்கத்தில்
உள்ளன. அதுபோன்ற தவறுகள் நமது தமிழ் இலக்கியங்களில் இல்லை என்பதே உண்மை.)
தேவர்களுக்கு தெரிந்த பல மாயா வித்தைகளை அறிந்தவர்கள் வித்தியாதர்கள் என்பதாக
குறிப்புகள் உள்ளன. அதுபோன்ற வித்தியாதரர்களையே (அசுரர்களுக்கிணையாக) சமண மஹாபாரதம்
தெரிவிக்கிறது. ராவண, கும்பகர்ணர்கள் வித்தியாதர மானுடர்களே என்பதை அறியவும்.
அவர்களையும் வென்று சக்கரவர்த்தியானவர்களே ரிஷபகிரியில் தனது பெயரைப் பொறித்ததாக
வரலாறு கூறுகிறது. பரதச் சக்கரவர்த்தி சரிதத்தில் இக்குறிப்புள்ளது. அவருக்கு தான்
மட்டுமே ஷட்கண்டத்தையும் சக்ராயுதம் கொண்டு வென்று தன கட்டுப்பாட்டிற்குள் கொண்டுவந்ததாக
ஒரு செருக்கு இருந்துள்ளது.
அவ்வேளையில் அந்த ரிஷபகிரியில் தனது பெயரை பொறிக்கச் சென்றபோது கல்வெட்டுக்கான
வெற்றிடமே அந்த மலையில் இல்லை. அவ்வளவு சக்கரவர்த்திகள் முன் சகாப்தத்தில் இதே போன்ற
சாதனையை படைத்து பெயரை கல்வெட்டாக பதித்துள்ளார்கள் என்பதை அறிய முடிகிறது. தனது நாமத்தை
பொறிப்பதற்கு முன்பிருந்த ஒரு சக்கரவத்தியின் பெயரை நீக்கினாலன்றி இடம்பெயரச்செய்ய
இயலாது என்பதையுணர்கிறார்.
அதனால் இந்த சக்ரவர்த்தி என்ற பெருமை, புகழ் எனக்கு மட்டுமே தனித்துவமான ஒன்றல்ல.
இச்சாதனையை என் முன்னோர்கள் பலர் நிகழ்த்தியிருக்கிறார் என்றுணர்ந்த போது மனதில் உள்ள
மான கஷாயம் விலகியதாக அவரது சரிதம் உரைக்கிறது. இந்த வித்தியாதரர்களையும் வென்ற பின்னர்
நடந்த நிகழ்வாக கூறப்பட்டுள்ளது.
இல்லறத்தில் இருப்போர் எங்கு சென்றாலும் அவ்விடத்திலோ அல்லது அதன் அருகிலோ ஜினாலயம்
உள்ளதா என்றறிந்து தவறாது அங்கு சென்று தினம் வழிபடுதல் வேண்டும் என்பதை கடமையாக ஜினதர்மம்
கருதுகிறது.
பகவானின் திவ்ய தரிசனம் அவரது திவ்யமொழிகளான அறவுரைக்கருத்துக்கள் நினைவுப்பதிவுகளா
யிருந்து அவ்வப்போது தூண்டச்செய்து சிந்தையில் படிந்துள்ள தீயஉணர்வுகளை தூய்மைச் செய்யவே
செய்யும் என்பதே பேருண்மை. பின்னரே அன்றாட வாழ்வைத் துவக்கும் போது அஹிம்சை நெறியும்,
மிகுபொருள் விரும்பாமைத் தத்துவமும் அன்றைய கடமைகளை ஆற்றும் போது விழிப்புணர்வாய் முன்னின்று
வழிநடத்தும். அவ்வாறான வாழ்வியலே நல்லொழுக்க தவநெறியாகும். அதுவே வாழ்வனைத்திற்கும்
பாதுகாப்பாய் செயல்பட்டு நாம் நற்குணக்கோட்டையாய் உறுதியுடன் வாழ்ந்து உயர வழிவகுக்கும்.
கோபுர தரிசனமும், ஆலயம் திறந்திருந்தால் மூலவர் தரிசனமும், கதைவடைத்த வேளையில்
மானஸ்தம்பத்திலோ, ராஜகோபுரத்திலோ உள்ள ஜினபிம்ப தரிசனமும் நித்தம் அவசியமாகும். அன்றாடக்
கிரியைகளில் முதன்மையாகக் கருதப்படுகிறது. பூசனை, அர்ச்சனை, துதிப்பாடல்கள் அதற்கு
உறுதுணையாய் நிற்பவை. இவையனைத்தும் தூயசிந்தனையை, விசுத்திபாவனையை மனதில் நிலைநிறுத்துபவை.
இந்த உடல் உயர்ந்த கணினியைப்போன்றுதான் உருவாக்கம் பெற்றது. அதனால் தான் மனித
அறிவால் உலகியல் விஞ்ஞானத்தில் நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமாக வளர்ச்சி யடைந்து
வருகிறது. ஐம்புலனுக்கேற்ற சாதனங்களை, கட்டமைப்புகளை வடிவமைப்பது தான் இந்த மானுடவியலில்
அடங்கியுள்ள தத்துவம். வளர்ச்சி என்பதே மாற்றத்தை தோற்றுவித்துக் கொண்டே தான் இருக்கும்.
இந்த மாற்றம் ஒன்றே மாறாதது என்பதே பகவான் உரைக்கும் தத்துவங்கள்.
இக்காலத்தில் பிற உயிர்களக்கு விழையும் துன்பத்தை அறியாது சாதனங்களை படைத்து
இவனும் பிறஜீவராசிகளையும் துன்பத்தில் ஆழ்த்தி வருகிறான் மனிதன். அதனால் உலகையே மாசுபடச்
செய்கிறான். அதற்கு காரணம் மனதில் தூயசிந்தனை அற்ற நிலையே. அந்த விசுத்திபாவனையை எட்டவே
முன்னோர்கள் வகுத்த ஆன்மீகத்தத்துவங்கள், வாழ்வியல் முறைகள் அனைத்தும் நமக்கு அளித்துள்ளார்கள்.
அதனால்..
இவ்வுடலை வைத்துத்தான் உலகத்தில் அத்தனை கட்டுமானங்களும் வாஸ்துவாக நிர்ணயம்
செய்யப்பட்டுள்ளன. அதில் அஹிம்சை வழியில் வந்த வாஸ்துவே ஜினவறம் தழுவியது . அதன் கட்டமைப்பு
உடற்கட்டமைப்பை ஒத்து இருப்பதால் அனைத்தும் ஒருங்கிணைந்து சிக்கலை குறைத்து வாழ்வில்
அமைதியைத் தரும். அந்தளவில் மனிதனுடைய ஆற்றலை முழுவதுமாக உபயோகித்து செயலாற்றும் திறமையை
அவன் உடற்கட்டமைப்பை ஒத்த கணிப்பொறிகள் செவ்வனே செயலாற்றுகின்றன. ஆனால் அது போன்ற சாதனங்களை
கையாளும் போது அறத்தன்மை குறைவதால் மனித இனமே அல்லலுறுகின்றன.
இக்கருவிகளனைத்தும் இருபுறம் கூர்மையுள்ளவை. கையாள்வதில் கவனமில்லை எனின் கலைநுணுக்கமின்றி
காயப்படுத்திக் கொண்டே தான் இருக்கும். ஊறுகள் விளையா சிறந்த கையாளும் திறமையை, செயல்பாட்டில்
பாதுகாப்பை, எல்லையை வகுத்து தந்தவர்கள் நமது ஜினர் போன்ற ஞானிகள் ஆவர். அதுவே அறமாக,
அதன் வழி சிந்தனைகளாக, அவர்களது திவ்யமொழி வழியே அளிக்கப்பட்டுள்ளன. அவ்வழியை நாம் புரிந்து நடப்பதற்கே அவர்களுக்கு
திருக்கோவில்கள் அமைக்கப்பட்டுள்ளன. அதன் கட்டுமானமே மனிதனை ஒத்த கனபரிமாணம் ஆகும். அதன் சாஸ்திரம் பற்றி கோவில்கள்
என்ற முன் தொடரில் பகிர்ந்து கொண்டோம். (படித்திருப்பீர்கள்…!?)
அவ்வாறான வாழ்வியலுக்கு, உள்ளார்ந்த வழிகாட்டுதலுக்கான கட்டுமானமே கோவில்கள்.
சமண தரிசனத்தில் பிறந்து வளர்ந்த நமக்கு ஜினாலயமே உடல் இணக்கம் பெறுபவையாக உருவாக்கப்பட்டவை.
அதன் பயன்பாடுகள் புறத்தோற்றத்தில் அடையாளப்படுத்த முடியாதவை. எவ்வாறு கணிப்பொறியின்
செயலாக்கம், வழிமுறைகள் வெளித்தோற்றில் தென்படுவதில்லையோ அதே போன்று பயன்பாட்டில் முன்னிற்பவை
ஜினாலயங்கள் அனைத்தும். அங்கு தினமும் சென்று தரிசனம் செய்வதே கிரியை என்னும் ஆன்மீகத்தில்
முதல்நிலை அணுகுமுறை (யாகும்).
மனத்தூய்மையில் உயர்வு பெற்றால் அடுத்து சரியை என்னும் இரண்டாம் நிலைக்கு தள்ளப்படுவோம்.
மூலவர் உருவம் அவரது பாவனைகள் நம் சிந்தனையை வெளியேற்றி நம் ஆளுமையை தகர்த்து அமர்ந்து
விடுவதே சரியை நிலையாகும். அதுவரை நமக்கு ஜினாலய தரிசனம் அவசியமாகிறது.
மனத்தூய்மை பெற்ற பின்னரே தர்ம தியானம் தானாகவே உருவாகும். நகரமோ, வனமோ இரண்டுமே
ஒன்றான சூழலாக தோன்றும் மனோநிலை. மனிதனோ, விலங்கோ, பறவையோ, பூச்சியோ, புழுவோ, உயிருள்ளதோ,
உயிரற்றதோ என்ற வேறுபாடில்லாத சமநிலை மனோபாவம், சமதாபாவம்.. அதன் பின்னரே சுக்ல (தூயத்) தியானம், அடுத்து மோட்சம்
என்ற இறுதி நிலை. இவற்றுக்கு முதற்படி இவ்வாலயங்களே என்பதை உணர்ந்தவன் இந்த நாககுமாரன்
என்பதையே அவன் எவ்விடத்தில் இருந்தாலும் தினமும் ஜினாலயம் அருகிலுள்ள சென்று பூசனையும்,
அர்ச்சனையும் செய்தான் என்பதாக நூலாசிரியர், முனிவர் குறிப்பிடுகிறார். அவ்வழியை பின்பற்றி
நடந்ததினால உத்தமஜீவனானவன் நாககுமாரன். அவ்வாறு தன் துன்பச் சிந்தனைகளான ஆர்த்த, ரெளத்ர
தியானத்தை விலக்கி வாழ்ந்தவன் நாககுமாரன். அதனால் கொல்லாமை அறம் என்ற, பிறருக்கு துன்பம்
விழைக்காத முதல்நிலை அஹிம்சை அறத்தில் பயணித்தவன்.
அதுமட்டுமல்லாது பிறரது துன்பத்தை போக்கும் அடுத்த சேவை மனப்பான்மையை கொண்டு
ஒழுகியவன் என்பதையும் இக்காப்பிய வெற்றி நிகழ்வுகளே நமக்கு தெரிவிக்கின்றன. தனது துன்பத்தை
பிரார்த்தனை வழியே ஆர்த்த, ரெளத்ர பாவனைகளாக இறைவனிடத்தில் வெளிப்படுத்தி விடைதேடுபவர்களை
சந்திக்கும் வாய்ப்பு ஜினாலய்த்தில் அவனுக்கு கிடைக்கிறது.
அங்கு தரிசிக்க வரும் பக்தர்களின் மனக்குறையை கேள்வியுற்று அதனைத் தீர்க்க முடிவு செய்து, வெற்றியும் கொண்டான் என்றே
இக்காப்பியம் எடுத்துரைக்கிறது. அதனால் நாககுமாரன் அஹிம்சை அறத்தை முழுமையாக ஏற்று
வாழ்வனைத்தும் ஒழுகினான். அதனால் அவன் உத்தமஜீவனாக இவ்வியற்கை ஏற்று அவனுக்கு விடுதலைபேற்றை
யளிக்கிறது.
காமத்தை இச்சையின்றி கையாண்டவன் இக்காப்பிய நாயகனாவான். அபலைகளின் வாழ்விற்கு
அடைக்கலே பிரதானம் என்ற சிந்தையில் செயலாற்றியவன். ஐநூற்று பத்தொன்பரில் ஒரு மங்கையைத்
தவிர மற்றவரின் துயரைத்தீர்த்தும், சிலரது செருக்கை விலக்கியும் மணம் செய்து கொண்டதாகவே
இக்காப்பியம் கூறுகிறது.
இவ்வாறான கதையமைப்புகள் நம் வாழ்விலும் அஹிம்சை அறத்தை யேற்று துன்பம் இழைக்காமலும்,
துன்பத்தை போக்க உதவிடும் ஜீவனாக மாறிடும் மானிட ஜன்மமே விடுதலையைப் பெறும் என்ற இலக்கணம்
தவறாது, தெள்ளத்தெளிவான நிகழ்வுகளை இக்காப்பியம்
எடுத்தியம்புகிறது.
மேலும் நாம் தொலைத்துவிட்ட பாரம்பர்யம், பண்புகளை மீட்டெடுக்க முழுஅளவில் துணைபுரியும்
தொன்மையான தமிழாக்கங்களில் முக்கிய சிறுங்காப்பிய இலக்கணத்தில் வரிவடிவம் பெற்றது.
அதனால் நாககுமார காப்பியம் உயர்வான தமிழ் நூலாகவே போற்றப்படும். மேலும் இது என்றும்
அனைவர் வாழ்வில் வழிகாட்டுதலை அளித்து நிற்கும் ஜினவறப் பொக்கிஷமாகும் என்பதில் எந்த
ஒரு ஐயமும் ஏற்படுவதற்கில்லை.
முற்றும்.
*******************
வேய்ந்தவெம் முலையாள் பக்கல் வியாள மாவியாளர் என்னும்
பாடல் # 101
நான்காம் சருக்கம்
பாடல் # 138
எந்தையுங் கொடாமையா லெரியென வெகுண்டனன்
எந்தையை வதைசெய்து வெங்களையும் பற்றியே
இந்தநல் வனத்திருந்தா னென்றவளுங் கூறலும்
அந்தவாயு வேகனை யண்ணல்வதை செய்தனன்.
--------------------------------
எந்தையும் கொடாமையால் எரிஎன
வெகுண்டனன்
எந்தையை வதைசெய்து எங்களையும்
பற்றியே
இந்தநல் வனத்துஇருந்தான்
என்றவளும் கூறலும்
அந்தவாயுவேகனை அண்ணல்வதை
செய்தனன்.
--------------------------------
எங்கள் தந்தை அதற்கு உடன்படாமல்
போனதால் கோபா வேசத்தால் வெகுண்டுவந்து போர்செய்து தந்தையைக் கொன்று விட்டான். எங்கள்
சகோதரர்களை பாதாள அறையில் சிறையிலிட்டான். தனது வித்தை ஆற்றலால் எங்களையும் பற்றிக்கொண்டு
வந்து மணந்துகொள்ளும்படி கேட்டான். “எங்கள் தந்தையைக் கொன்ற உன்னைக்
கொல்பவன் எவனோ, அம் மகா புருஷனையே மணப்போம்” என்றோம். “என்னைக் கொல்பவனை ஆறு மாதத்திற்குள் கொண்டு வா” என்றான். ஆதலால் இவ் வனத்து இருட்டறையில்
எங்களை அடைத்து வைத்துள்ளான். இவ்வாலய வழிபாட்டிற்கு
வரும் ஆடவர்களுள், வித்தியாதரர் யாரேனும் எங்களுக்குப் புகலிடம் அளித்துப் காப்பாற்றுவார்
என்ற நம்பிக்கையுடன் தினம் வந்து இப்பெருமானிடம் எங்களது வேண்டுதலை இவ்வாறு அலறி கூறி
வருகிறோம்” என்றாள்.
நாககுமாரனும் அவனுடைய காவலரைக்
விரட்டியடித்து தன் காவலரை பாதுகாக்க நியமித்து, அவனுடன் போரிட எழுந்து ஆயத்தமானான். சந்திரஹாசம் என்னும் ஆயுதத்தால்
வாயுவேகனைக் கொன்று, அவனது நாட்டை இரட்சந், மகா இரட்சகன் என்ற சகோதரர்கள் வசம் அரசைக்
ஒப்படைத்துவிட்டு, அக் கன்னியர்களை மணம் செய்து கொண்டான்.
*********************************
வாயுவேகனைக் கொன்ற நாககுமாரன் நங்கையர்
ஐந்நூற்றுவரை மணந்து இன்புறுதல்
பாடல் # 139
அஞ்சுநூற்று மங்கையரை யண்ணல்வேள் வியாலெய்தி
நெஞ்சிலன்பு கூரவே நிரந்தரம் புணர்ந்தபின்
அஞ்சுநூற்று வர்படர்க ளாளராகி வந்தனர்
தஞ்சமா யவர்தொழு தகமகிழ்ந்து செல்லுநாள்.
--------------------------------
அஞ்சுநூற்று மங்கையரை அண்ணல்வேள்வியால்எய்தி
நெஞ்சில்அன்பு கூரவே நிரந்தரம்
புணர்ந்தபின்
அஞ்சுநூற்றுவர்படர்கள் ஆளர்ஆகி
வந்தனர்
தஞ்சமாய் அவர்தொழுது
அகமகிழ்ந்து செல்லுநாள்.
--------------------------------
ஐந்நூறு மங்கையரைப் பெருமை மிக்க
குமாரன் வேள்வி முறையால் மணந்து, உள்ளன்போடு உவகைக் கடலில் மூழ்கி யிருந்தான். பின்னர் ஐந்நூறு அடிமைகள் தாமே வலிய வந்து, ‘ஐயனே!
நாங்கள் அனைவரும் ஓர் அவதிஞான முனிவரை பணிந்து தொழுது, எங்களுக்கு எஜமானன் யாவன் எனக்
கேட்டோம். அவரும் வாய்வேகனைக் கொல்பவன் எவனோ
அவனே உங்கட்கு நாயகனாவான்” என்று அருளினார்.
அதனால் தங்களிடம் தஞ்சமடைந்தோம்‘
என கூறினர். அவனும் நன்று என கூறி உளமகிழ்ந்து
வாழ்ந்து வரும் நாளில்-
-------------
இப்பாடல் தரும் வரலாற்றை சமஸ்கிரத
நூல்...
வாயுவேகனை போரிடச் சென்றபோது இவனது
பாதுகாவலர் இரட்சகன் மஹாரட்சகன் இருவரும் வாயுவேகனது பாதுகாவலர்களுடன் போரிட்டு அவர்களை
கொன்றனர். அதனைக் கேள்வியுற்ற வாயுவேகன் சினத்தால் வாயுவேகத்தில் வந்து போரிடத்துவங்கினான்.
அவன் மேக வித்தையை கற்றவனாதனால் பெருமழையை தோற்றுவித்தான். அதற்கு மாறாக குமாரன் வாயு
வித்தையை பிரயோகித்து மழை மேகங்களைக் கலைத்தான்.
வாயுவேகன் இருளை தோற்றுவித்தான்.
குமாரனும் எதிராக வெளிச்சத்தை அளித்து விலகச்செய்தான். நீர் பிரவாக வித்தையை வீசியபோது,
கடலுக்கடியிலுள்ள அக்னியை பிரயோகித்தவண்ணமாய் மாறி மாறி பல வித்தைகளை இருவரும் பிரயோகித்தனர்.
அதன் பின்னர் வித்தைகளை விடுத்து
ஆயுதம் கையில் ஏந்தி போரிடத்துவங்கினர். அப்போரில் நாககுமாரன் வாயுவேகனை வெட்டி வீழ்த்தினான்.
அதன் பின்னர் இரட்சக, மஹாரட்சகர்களுக்கு
நாட்டை அளித்து ஐநூறு மங்கையரையும் மணம் புரிந்தான்.
ஐநூறு அடிமைக்களுக்கு ஸ்வாமி யான
பின்னர் காஞ்சீபுரம் அடைந்து, அதன் பிறகு
கலிங்கம் வந்தடைந்தான் என்கிறது வடமொழிக் காவியம்.
*********************************
கலிங்கநாட்டு அரசகுமாரி மதனமஞ்சிகையை
நாககுமாரன் கூடி மகிழ்தல்
பாடல் # 140
கலிங்கமென்னு நாட்டினுட் கனகமய விஞ்சிசூழ்ந்
திலங்கு ரத்னபுர மிந்நகர்க்கு மன்னவன்
துலங்குசந்திர குப்தன் றோகைசந் திரம்மதி
பெலங்கொளிவர் நன்மகட் பேர்மதன மஞ்சிகை.
--------------------------------
கலிங்கம்என்னும் நாட்டின்உள்
கனகமய இஞ்சிசூழ்ந்து
இலங்குரத்னபுரம் இந்நகர்க்கு
மன்னவன்
துலங்குசந்திரகுப்தன்
தோகைசந்திரம்மதி
பெலங்கொள்இவர் நன்மகள்
பேர்மதனமஞ்சிகை. 140
--------------------------------
பொன்மயமான மதிலாற் சூழப் பட்ட கலிங்கம்
என்னும் நாட்டில் இலங்கும் இரத்தினபுரம் அதன் தலைநகராகும். அந் நகருக்கு அரசன் புகழ்மிக்க
சந்திரகுப்தன் என்பான், இளமயில் சாயலை ஒத்தவள் அவன் தேவி சந்திரமதி என்பாள். இவர்களுடைய நற்புதல்வி மதனமஞ்சிகை என்னும் பெயருடையாளாவாள்.
*********************************
பாடல் # 141
நாகநற் குமரன் சென்று நன்மந்திர
வேள்வியால்
வாகன மினிதினின்று மதன்மஞ்
சிகையொடுந்
தாகமிக் குடையனாய்த் தான்லயப்
பருகினான்
நாகநற் புணர்ச்சிபோல் நன்குட
னிருந்தரோ.
-------------------------------------
நாகநல் குமரன் சென்று நன்மந்திர வேள்வியால்
வாகனம் இனிதின்இன்று மதன்மஞ்சிகையொடும்
தாகமிக்கு உடையனாய்த் தான்லயப் பருகினான்
நாகநல் புணர்ச்சிபோல் நன்குஉடன் இருந்துஅரோ.
---------------------------
மதனமஞ்சிகையின் கட்டழகைக்
கூறக்கேட்ட குமாரன் ஏறிச் செல்லும் வாகனம் இன்றி நடந்து சென்று அந்நகரை
அடைந்தான். அவன் புகழைக் கேட்ட
சந்திரகுப்த அரசனும் உளம் மகிழ்ந்து, மதனமஞ்கிகையை மந்திரங்களைக் கூறி வேள்வி விதியால் கன்னியாதானமாகக் கொடுத்தான்.
மணந்து, அவளோடும் பவணவாசிகளின் காதற்புணர்ச்சி போலக் காதல்
வேட்கை மிக்கவனாய் லயப்பட்டுப் புணர்ந்து மகிழ்ந்திருக்கலானான்.
*********************************
கங்காளநாட்டு அரசகுமாரி
இலக்கணையை நாககுமாரன்
பெற்றுப் போகந் துய்த்தல்
பாடல் # 142
கங்கைநீ ரணிந்திலங்குங் கங்காளநன்
னாட்டினுட்
திங்கடவழ் மாடநற் றிலகபுர மன்னவன்
பொங்குமகு டம்முடி பொற்புவிசை
யந்தரன்
இங்கித மனைவிபேர் இயல்விசையை
யென்பளே.
-----------------------------
கங்கைநீர் அணிந்துஇலங்கும் கங்காளநன் நாட்டின்உள்
திங்கள்தவழ் மாடம்நல் திலகபுர மன்னவன்
பொங்குமகுடம் முடி பொற்புவிசையந்தரன்
இங்கித மனைவிபேர் இயல்விசையை என்பளே.
-----------------------------
அதன்பின், கங்கை நதியால் வளம் பெற்று விளங்கும் கங்காள
நாட்டிலுள்ள திரிபுவன திலகபுரம் என்னும் நகரம் மேகமண்டலந் தவழும் மாடங்கள் பல நிறைந்தது.
அழகுமிக்க மணிமகுடம் தரித்த மன்னன் விஜயந்தரன் ஆட்சி செய்து வந்தான். அவன் மாதேவி பெண்தன்மை மிக்க விஜயை
என்பார்கள்.
*********************************
பாடல் # 143
இலக்கணை யெனுமக ளிலக்கண முடையவள்
மிக்கவண்ண லுஞ்சென்று மெய்ம்மைவேள்
விதன்மையால்
அக்கணத் தவனெய்தி யவடன்போகந்
துய்த்தபின்
தொக்ககாவு தன்னுளே தொன்முனிவர்
வந்தரோ.
-----------------------------
இலக்கணை எனும்மகள் இலக்கணம் உடையவள்
மிக்கஅண்ண லும்சென்று மெய்ம்மைவேள்வி தன்மையால்
அக்கணத்து அவன்எய்தி அவள்தன்போகம் துய்த்தபின்
தொக்ககாவு தன்உளே தொல்முனிவர் வந்துஅரோ.
-----------------------------
அவர்களுடைய புத்திரி எல்லா
இலக்கணமும் நிறைந்தவளாதலால் இலக்கணை என்பாள்.
பெருமை மிக்க குமாரன் அந்நகர் அடைந்து மெய்ம்மையான வேள்வி முறையால்
மணஞ்செய்து கொடுப்ப, அவளுடன்
இன்பம் துய்த்து வரும்நாளில், அந் நகர்ப் புறத்தே யுள்ள
உய்யானத்தே பிஹிதாஸ்ரவர் எனும் முனிவர் வந்து தங்கினார்.
*********************************
நாககுமாரன் அங்கு வந்த
முனிவரைப் பணிந்து
தன் மனக் கருத்திற்கு விளக்கம்
கேட்டல்
*********************************
பாடல் # 144
ஊற்றினைச் செறித்திடு முறுதவனுடைச்
சாரணை
நாற்றமிக் குமரனு நன்புறப்
பணிந்தபின்
யேற்றவறங் கேட்டுட னிருந்தலக்
கணையின்
ஏற்றமோக மென்னென னியன்முனி
யுரைப்பரே.
-----------------------------
ஊற்றினைச் செறித்திடும் உறுதவனுடைச் சாரணை
நாற்றமிக் குமரனும் நன்புறப் பணிந்தபின்
ஏற்றஅறங் கேட்டுஉடன் இருந்துஇலக்கணையின்மேல்
ஏற்றமோகம் என்என இயன்முனி உரைப்பரே.
-----------------------------
ஆன்மப் பிரதேசத்தில் சுரக்கும்
வினையூற்றைத் தடுக்கும் முறையறிந்த அருந்தவமுனிவரை புகழ்மிக்க நாககுமாரன் சென்று
முறைப்படி வணங்கினா. பலவாறு அவரைப் புகழ்ந்து. அவர் கூறிய நல்லறம்கேட்டு மகிழ்ந்து
இருந்தான். அவ்வாறாக அம் முனிவரனை வணங்கி, ‘சுவாமி! எனக்கு மனைவிமார்கள் பலர்
இருக்கின்றனர். எனினும், இலக்கணையின்மீது அதிக அன்பு தோன்றற்குக் காரணம் யாது எனக் கேட்க அம்
முனிபுங்கவரும் தனது அவதிஞானத்தால் உணர்ந்து கூறுகிறார்.
(நான்காம் சருக்கம் முற்றும்)
*********************************
ஐந்தாம் சருக்கம்
பாடல் # 145
நாவலந் தீவு தன்னுள் நன்கயி ராவ
தத்தின்
மேவுமின் முகில்சூழ் மாட வீதசோ
கப்பு ரத்துக்
காவிநன் விழிமா தற்குக் காமன்விக்
கிரம ராசன்
தாவில் சீர் வணிகன் நாமந் தனதத்த
னென்ப தாமே.
-----------------------------------
நாவலந் தீவு தன்னுள் நன்குஅயிராவதத்தின்
மேவுமின் முகில்சூழ் மாட வீதசோகப்புரத்துக்
காவிநன் விழிமாதர்க்குக் காமன்விக்கிரமராசன்
தாவில் சீர் வணிகன் நாமம் தனதத்தன் என்பது ஆமே.
-----------------------------------
இந் நாவலந்தீவில் ஐராவதம் சேத்திரத்தில் ஆரிய கண்டத்திலே மின்னல் ஒளி
தவழும் மேகக்குழு சூழ்ந்த மாடங்களையுடைய
வீதசோகர புரத்து அரசன் விக்கிரமன். நீலோற்பல மலர்போன்ற விழிகளையுடையாள் அத்தேவி. அந் நகரிலே செல்வச்செழிப்புடன் புகழ்மிக்க
வணிகன் தனதத்தன் என்பான் வாழ்ந்து வந்தான்.
*********************************
பாடல் # 146
மனைவிதன் றனதத் தைக்கு மகனாக தத்த
னாகும்
வனைமலர் மாலை வேலான் மற்றொரு
வணிகன் றேவிப்
புனைமலர்க் கோதை நல்லாட் பொற்புடை
வசும திக்கு
மனையினன் மகடன் னாம மியன்நாக
வசுவென் பாளம்.
-----------------------------------
மனைவிதன் தனதத்தைக்கு மகன்நாகதத்தன் ஆகும்
வனைமலர் மாலை வேலான் மற்றுஒரு வணிகன் தேவிப்
புனைமலர்க் கோதை நல்லாள் பொற்புடை வசுமதிக்கு
மனையின்நன்மகள்தன் நாமம் இயன்நாகவசுஎன் பாள்இம்.
-----------------------------------
தனதத்தன் மனைவி தனதத்தை. இவர்களது மகன் நாகதத்தனாகும். அழகிய வெற்றிமாலை சூடிய வேற்படையாளன். அந்
நகரத்து மற்றொரு வணிகன் வசுதத்தன் என்பான்.
நன்மணம் பொருந்திய மாலை அணிந்த
அழகுடைய நல்லாள் வசுமதி அவன் தேவி.
இவர்கட்குப் புத்திரி நாகவசு எனப்படுவாள்.
*********************************
பாடல் # 147
நண்புறு நாக தத்த னாகநல் வசுவென்
பாளை
யன்புறு வேள்வி தன்னா லவளுடன்
புணர்ந்து சென்றான்
பண்புறு நற்ற வத்தின் பரமுனி தத்த
நாமர்
இன்புறும் புறத்தின் வந்தா ரிறைவனா
லையத்தி னுள்ளே.
-----------------------------------
நண்புறு நாகதத்தன் நாகநல்வசுஎன்பாளை
அன்புறு வேள்வி தன்னால் அவளுடன் புணர்ந்து சென்றான்
பண்புறு நல்தவத்தின் பரமுனி தத்த நாமர்
இன்புறும் புறத்தின் வந்தார் இறைவன் ஆலையத்தின் உள்ளே.
-----------------------------------
நற்பண்புமிக்க நாகதத்தன்
நற்குணம் மிக்க நாகவசு என்பவளை அன்புமிக
வேள்வி விதிகளின் படி திருமணஞ்செய்து கொண்டு அவளுடன்
இனிது கூடியிருக்கும் நாளில், நற்றவப்பண்பு மிகுந்த பரமமாமுனிவர் முனி குப்த ஆச்சாரியர் என்பவர் அந்
நகர்ப்புறத்து உய்யான வனத்திலுள்ள ஓர் ஜிநாலயத்தில் வந்து தங்கியிருந்தார்.
*********************************
ஆரிய கண்டம் என்னும் பிரதேசத்தில் உள்ள மனிதர்கள் காட்டுமிராண்டித்தனம்
குறைந்த பண்புடன் வாழ்பவர்கள். மாறாக மிலேச்சகண்டத்தினர் குணம் முடையவர்கள் என்பதாக குறிப்புள்ளது. ஆரிய
கண்டேயில் பிறந்தவர்களே முக்தியடைய தகுதியானவர்கள்.
---------------------------
பாடல் # 148
நாகதத்
தன்சென் றந்த நன்முனி சரண டைந்து
வாகுநற்
றருமங் கேட்டு அனசன நோன்பு கொண்டான்
போகபுண்
ணியங்க ளாக்கும் பூரண பஞ்ச மீயில்
ஏகனற்
றினத்தி னன்று யிடர்பசி யாயிற் றன்றே.
---------------------------------
நாகதத்தன்சென்று அந்த
நன்முனி சரண்அடைந்து
வாகுநல் தருமம்
கேட்டு அனசன நோன்பு கொண்டான்
போகபுண்ணியங்கள்
ஆக்கும் பூரண பஞ்சமீயில்
ஏகநல் தினத்தின்
நன்று இடர்பசி ஆயிற்று அன்றே. 148
---------------------------------
நாகதத்தன் உடனே ஜினாலயம் சென்று, அம்
முனிபுங்கவரை வணங்கி, வாழ்க்கை கடைத்தேறும் வகை நல்லறங் கேட்டு, பஞ்சமி தின
உண்ணா நோன்பு விரதம் மேற்கொண்டான்.
போகங்களையும் புண்ணியங்களையும் உண்டாக்க வல்ல பூரணமானதோர் சுக்கிலபட்ச
பஞ்சமி திதி விரத நாளன்று நள்ளிரவில் நாகதத்தனுக்குப் பசிப் பிணித்துன்பம்
மேலிட்டது.
*********************************
பாடல் # 149
தருமநற்
றியானந் தன்னாற் றன்னுடை மேனி விட்டு
மருவினா
னசோத மத்தின் வானவ னாகித் தோன்றி
வருகயல்
விழியாள் நாக வசுவும்வந் தமர னுக்கு
மருவிய
தேவி யாகி மயலுறு கின்ற வன்றே.
---------------------------------
தருமநல் தியானம்
தன்னால் தன்னுடை மேனி விட்டு
மருவினான் அசோத
மத்தின் வானவன் ஆகித் தோன்றி
வருகயல் விழியாள் நாக
வசுவும்வந்து அமரனுக்கு
மருவிய தேவி ஆகி
மயல்உறுகின்ற அன்றே.
---------------------------------
பெற்றோர் வேண்டியும் விரதத்தை கைவிடாமல் வடக்கிருந்து
நோற்றுத் தருமத்தியானமுடையவனாய் தொடந்து பின் தன்னுடலை விடுத்து சௌதருமகல்பத்து, சூரியப்பிரப
விமானத்துத் தேவனாகித் தோன்றினான்.
கயல்மீன் போன்ற கண்ணாளாகிய நாகவசுவும் அவ்வாறே நோற்று அத் தேவனுக்கு
மனைவியாய்ச் சேர, மகிழ்ந்து இன்பம் நுகரலானார்கள்.
*********************************
பாடல் # 150
அங்கைந்
துபல்ல மாயு வமரனாய்ச் சுகித்து விட்டு
இங்குவந்
தரச னானா யினியந்தத் தேவி வந்து
தங்குநின்
மனைவி யானாள் தவமுனி யுரைப்பப் பின்னும்
எங்களுக்
கந்த நோன்பு யினிதுவைத் தருள வென்றான்.
---------------------------------
அங்குஐந்து பல்ல மாயு
அமரனாய்ச் சுகித்து விட்டு
இங்குவந்து அரசன்
ஆனாய் இனிஅந்தத் தேவி வந்து
தங்குநின் மனைவி
ஆனாள் தவமுனி உரைப்பப் பின்னும்
எங்களுக்கு அந்த
நோன்பு இனிதுவைத்து அருள என்றான்.
---------------------------------
அத்தேவகதி ஆயுளில் ஐந்து பல்லியமும் தேகசுகம் அனுபவித்து
இங்கு வந்து அரசன் பிறந்துள்ளாய் நீ.
உன்னுடைய தேவி நாகவசுவே வந்து இலக்குமிமதி(இலக்கனை)யாய் பிறந்துள்ளாள்.
அதனால் அவள் மீது உனக்கு மிகுந்த அன்புண்டாயிற்று என்று அருளினார். அவ்வாறாயின் வாழ்க்கையில் வெற்றி தரும்
அப்பஞ்சமி நோன்பை எங்களுக்கு கொடுத்தருள்வீராக என இறைஞ்சிக் கேட்டான்.
*********************************
பாடல் # 151
திங்கட்
கார்த்திகையி லாதற் சேர்ந்தபங் குனியி லாதற்
பொங்கன
லாடி யாதற் பூரண பக்கந் தன்னில்
அங்குறு
பஞ்சமியி னனசன நோன்பு கொண்டு
தங்குமாண்
டைந்து நோற்றான் றானைந்து திங்க ளன்றே.
-------------------------
திங்கள் கார்த்திகையில் ஆதல் சேர்ந்தபங்குனியில் ஆதல்
பொங்குஅனல் ஆடி ஆதல் பூரண பக்கம் தன்னில்
அங்குறு பஞ்சமியின் அனசன நோன்பு கொண்டு
தங்கும்ஆண்டு ஐந்து நோற்றான் தான்ஐந்து திங்கள் அன்றே. 151
-----------------------------
கார்த்திகை மாதத்தில், பங்குனி மாதத்தில், வெப்பமிக்க
ஆடிமாதத்தில் சுக்கில பட்சத்தில் வரும் பஞ்சமி தினத்திற்கு முந்தைய நான்கு நாட்கள்
ஒருவேளை மட்டும் உணவு உட்கொண்டு ஐந்தாம்நாள் பஞ்சமி தினத்தன்று உபவாச விரதத்தை
மேற்கொள்ள வேண்டும். இதைப்போன்று ஐந்தாண்டுகள் பிரதி பருவ மாதம் பஞ்சமியில்
நோன்பிருந்து விரதத்தைக் கடைபிடிக்க வேண்டும்.
குறைந்த பட்சம் ஐந்தாண்டுகளுக்கு மூன்று பருவங்கள் இருக்கும்
அனசன நோன்பாகும். நாகபஞ்சமி நோன்பு என்பதாக கன்னடதேசத்தில் இன்றும் வழக்கத்திலுள்ளது.
அடுத்த சுழற்சியாக தொடர்ந்தால் கர்மபந்தம்
விலகுவதோடு, புண்ணிய கர்மமும் கிடைக்க வாய்ப்புள்ளது.
*********************************
பாடல் # 152
இந்தநற்
கிரமந் தன்னி லினிமையி னோன்பு நோற்று
அந்தமி
லருகர் பூசை யருண்முனி தானஞ் செய்தால்
இந்திர
பதமும் பெற்று இங்குவந் தரச ராகிப்
பந்ததீ
வீனையை வென்று பஞ்சம கதியு மாமே.
-------------------
இந்தநல் கிரமம் தன்னில் இனிமையின் நோன்பு நோற்று
அந்தம்இல் அருகர் பூசை அருள்முனி தானம் செய்தால்
இந்திர பதமும் பெற்று இங்குவந்து அரசர் ஆகிப்
பந்ததீவீனையை வென்று பஞ்சமகதியும் ஆமே.
-----------------------------
இப்போது சொல்லிய வரிசைப்படி பஞ்சமி நோன்பை சிறந்த முறையில்
மேற்கொண்டு நோற்பதுடன், எல்லையற்ற குணங்களையுடைய அருகன் பூசனையும், அருளறம்
மிக்க முனிவர்கட்குத் தானங்களும் செய்ய வேண்டும். அவ்வாறு
கடைபிடிப்பதன் பலனால் இந்திர பதவியும் பெற்று, மீண்டும் இங்கு வந்து பேரசரர்களாகப்
பிறந்து, அருந்தவம் நோற்று, வினைக்கட்டுகளை அறுத்து வீடுபேறும்
அடையலாகும்.
*********************************
முனிவர் உரைப்படி நாககுமாரன் பஞ்சமி நோன்புகொள்ள அவன் தந்தை
ஏவலால் அமைச்சன் நயந்தரன் வந்து அழைத்தல்
பாடல் # 153
என்றவ
ருரைப்பக் கேட்டு யிறைஞ்சிக் கைக்கொண்டு நோன்பை
சென்றுதன்
பவனம் புக்கான் சேயிழை யோடு மன்னன்
நன்றுடன்
செல்லு நாளு ணயந்தரன் வந்தி றைஞ்சி
உன்னுடைத்
தந்தை யுன்னை யுடன் கொண்டு வருக வென்றான்.
----------------------------
என்றுஅவர்உரைப்பக் கேட்டு இறைஞ்சிக் கைக்கொண்டு நோன்பை
சென்றுதன் பவனம் புக்கான் சேயிழையோடு மன்னன்
நன்றுடன் செல்லும் நாளுள் நயந்தரன் வந்துஇறைஞ்சி
உன்னுடைத் தந்தை உன்னை உடன் கொண்டு வருக என்றான்.
---------------------------
இவ்வாறாக முனிகுப்த ஆச்சாரியர் கூறியதைக் கேட்ட நாககுமாரன் அவரை
பணிந்து வணங்கி நன்றெனப் பஞ்சமி நோன்பு விரதங் கைக்கொண்டான். தன் மனைவியோடும் விடைபெற்றுக் கொண்டு மீண்டும் தன்
அரண்மனை அடைந்து மகிழ்ந்திருக்கும் நாளில்; நயந்தரன் என்னும் அமைச்சன் வந்து நாககுமாரனை
வணங்கி, ‘குமாரனே! உன்னுடைய தந்தை உன்னை உடனழைத்துக் கொண்டு வாவென
என்னை அனுப்பினார். ஆதலால், நீ வருவாயாக!‘ என்றான்.
*********************************
பாடல் #
154
அமையுநன் கமைச்சன் சொல்லை யருமணி மார்பன் கேட்டு
சமையுநாற் படையுஞ் சூழச் சாலலக் கணையி னோடும்
இமையம்போற் களிற்றினேறி யினியநற் றோழன் மாரும்
இமையவற் கிறைவன் போல வெழில்பெறப் புக்க வன்றே.
------------------
அமையும்நன்கு
அமைச்சன் சொல்லை அருமணி மார்பன் கேட்டு
சமையும்நால்
படையும் சூழச் சாலலக் கணையினோடும்
இமையம்போல்
களிற்றின்ஏறி இனியநல் தோழன் மாரும்
இமையவர்க்கு
இறைவன் போல எழில்பெறப் புக்க அன்றே.
-------------------
நவரத்தின ஆபரண மாலைகள் பூண்ட குமாரனும்
அமைச்சன் சொல்லைக் கேட்டதும் நாற் படைகளும் புடைசூழ இலக்கணையோடும் இமயமலை போன்ற பெரிய
பட்டத்து யானைமீது ஏறித் தன் தோழன்மார்களோடு புறப்பட்டான். தேவர்களுக்கு இறைவனைப் போன்ற
பொலிவுடன் சென்று தனது தந்தை மாளிகையை அடைந்தான்.
************************
மகன் நாககுமாரனைத் தந்தை தழுவி வரவேற்றல்
பாடல் #
155
தாதையெதிர் கொள்ளவவன் றாழ்ந்தடி பணிந்தான்
ஆதரவி னன்மகனை யன்புற வெடுத்தும்
போதமிகப் புல்லியபின் போந்தனர் மனைக்கே
ஏதமில்சீ ரின்புற வினிதுட னிருந்தார்.
----------------
தாதைஎதிர்
கொள்ளஅவன் தாழ்ந்துஅடி பணிந்தான்
ஆதரவினன்
நன்மகனை அன்புற எடுத்தும்
போதமிகப்
புல்லியபின் போந்தனர் மனைக்கே
ஏதம்இல்சீர்
இன்புற இனிதுடன் இருந்தார்.
-------------------
தந்தையாகிய சயந்தர மன்னன் உடனே எதிர்கொண்டு
அழைக்கக் குமாரனும் பணிவன்போடு அவர் பாதங்களைப் பணிந்து தொழுதான். தந்தையும் அன்போடு தன் மகனை மார்புறத் தழுவி அழைத்துச்சென்று
அரண்மனை அடைந்து இனிதிருந்தனர்.
************************
நாககுமாரன் தான் மணந்த மனைவியரை யெல்லாம்
அழைப்பித்து
அவருடன் சேர்ந்திருத்தலும், தந்தை
அவனுக்கு
முடிசூட்டித் துறவு பூணுதலும்
பாடல் #
156
வெற்றியுடன் வேள்விசெய்த வேல்விழியி னாரை
யுற்றுடனே மாதரை யொருங்கழைக்க வந்தார்
சித்திரநற் பாவையரைச் சேர்ந்துட னிருந்தான்
பற்றறச் செயந்தரனும் பார்மகன் வைத்தான்.
--------------------
வெற்றியுடன் வேள்விசெய்த
வேல்விழியினாரை
உற்றுஉடனே மாதரை
ஒருங்குஅழைக்க வந்தார்
சித்திரநல்
பாவையரைச் சேர்ந்துஉடன் இருந்தான்
பற்றுஅறச்
செயந்ந்தரனும் பார்மகன்மேல் வைத்தான்.
-----------------------
நாககுமாரன் தான் சென்றவிடமெல்லாம்
சிறப்பாக வேள்வி முறைப்படி திருமணம் செய்து கொண்ட வேல்விழி மங்கையர்களை யெல்லாம் ஒருசேர
வருக என அழைப்புவிட, அவர்களும் வந்து சேர்ந்தார்கள். சித்திரப் பாவையரைப் போன்ற அவ்வழகிய மாதர்களோடு
இனிது இன்பந்துய்த்துக் குமாரன் இருக்கலானான்.
அவன் தந்தை சயந்தரனும் வாழ்க்கை நிலையாமையை நன்கு உற்று நோக்கி, வைராக்கியமுற்று
அகப்பற்று புறப்பற்று களைத் துறந்து நாட்டாட்சியை மகனிடம் ஒப்படைத்தான்.
************************
பாடல் #
157
நாககும ரன்றனக்கு நன்மகுடஞ்
சூட்டிப்
போகவுப போகம்விட்டுப் புரவலனும்
போகி
யாகம னடைக்குமுனி யவரடி
பணிந்து
யேகமன மாகியவ னிறைவனுருக்
கொண்டான்.
-----------------------
நாககுமரன்தனக்கு
நன்மகுடம் சூட்டிப்
போகஉப போகம்விட்டுப்
புரவலனும் போகி
யாகமன் அடைக்குமுனியவர்
அடிபணிந்து
ஏகமனம் ஆகியவன்
இறைவன் உருக்கொண்டான்.
-----------------------
நாககுமாரனுக்கு மணிமகுடம் சூட்டினான்.
அரச பாரம் ஏற்கச் செய்த பின்பு, போக உபபோகம்
துய்த்தலை விட்டுத் துறந்துபோய் யோகப் பயிற்சியால் மனவசன காயச் செயலை அடக்கி நோற்கும்
பிஹிதாஸ்வர முனிவருடைய பாதங்களை வணங்கித் தொழுது, பல சிற்றரசர்களுடனே துறவு பூண்டு
ஒருமனமுடையவனாகி இறைவனுடைய இயற்கையுருவத்தைப் பற்றறத் துறவை மேற்கொண்டான்.
************************
பிரிதிதேவியும் துறவுபூண்டு நற்பேறு பெறுதல்
பாடல் #
158
இருவினை கெடுத்தவனு மின்பவுல
கடைந்தான்
பிரிதிவிநற் றேவியுந்தன்
பெருமகனை விட்டு
சிரிமதி யெனுந்துறவி சீரடி
பணிந்து
அரியதவந் தரித்தவளு மச்சுத
மடைந்தாள்.
-----------------------
இருவினை கெடுத்தவனும்
இன்பஉலகு அடைந்தான்
பிரிதிவிநல்
தேவியும்தன் பெருமகனை விட்டு
சிரிமதி எனும்துறவி
சீர்அடி பணிந்து
அரியதவம்
தரித்துஅவளும் அச்சுதம் அடைந்தாள்.
-----------------------
சயந்தர மன்னனும் அருந்தவத்தால் காதிஅகாதிகளாகிய
இரு வினைகளையும் கெடுத்து இன்ப உலகமாகிய தேவருலத்தை அடைந்தான். அவன் மனைவி பிரிதிவிதேவியும் தன் பெருமை சான்ற குமாரனை
விட்டுப் பிரிந்து சென்று, ஸ்ரீமதி என்னும் ஆரியாங்கனையை வணங்கித் துறவு மேற்கொண்டு
அருந்தவம் புரிந்து அச்சுத கற்பத்தை அடைந்தாள்.
************************
நாககுமாரன் வியாளன் முதலிய தோழர்களுக்குத் நாடுகளை
அளித்தலும், தன் மனைவியருள் இலக்கணையைப்
பட்டத்தரசி யாக்குதலும்
பாடல் #
159
வேந்தனர்த்த ராச்சியம் வியாளனுக் களித்தான்
ஆய்ந்தபல தோழர்களுக் கவனிக ளளித்துக்
சேர்ந்ததன் மனைவியருள் செயலக் கணைதன்னை
வாய்ந்தமகா தேவிபட்டம் வன்மைபெற வைத்தான்.
-----------------------
வேந்தன்அர்த்த
ராச்சியம் வியாளனுக்கு அளித்தான்
ஆய்ந்தபல தோழர்களுக்கு
அவனிகள் அளித்துக்
சேர்ந்ததன்
மனைவியருள் செயலக்கணைதன்னை
வாய்ந்த
மகாதேவிபட்டம் வன்மைபெற வைத்தான்.
-----------------------
நாககுமாரனும் பாதி இராச்சியத்தை வியாளனுக்குக்
கொடுத்தான். ஏனைய பல தோழர்களுக்கு அவரவர் தகுதிக்கு
ஏற்பப் பல தேசங்களை அளித்து உரிமையாக்கினான்.
தான் மணந்த மங்கையருள் இலக்கணைக்கு பட்டத்தரசி என்ற மாதேவிப் பட்டங் கொடுத்துத்
மஹாராணி யாக்கினான்.
************************
பாடல் #
160
இலக்கணையார் தன்வயிற்றி னற்சுதன் பிறந்தான்
மிக்கவன்ற னாமமு மிகுதேவ குமாரன்
தொக்ககலை சிலையியிற் பயின்றுமிகு தொல்தேர்
ஒக்கமிக் களிறுடனே வூர்ந்துதினஞ் சென்றான்.
--------------------------
இலக்கணையார் தன்வயிற்றில் நல்சுதன் பிறந்தான்
மிக்கவன்தன் நாமமும் மிகுதேவகுமாரன்
தொக்ககலை சிலைஅயில் பயின்றுமிகு தொல்தேர்
ஒக்கமிக் களிறுஉடனே ஊர்ந்துதினம் சென்றான்.
--------------------------
இலக்கணையார் வயிற்றில் ஓர் நல்ல ஆண்மகன்
பிறந்து நலமுற்றிருந்தான். அழகுமிக்க அவனுடைய
திருநாமம் தேவகுமாரன் என்பதாகும். அவன் அரசர்களுக்குரிய
கலை, சிற்பம், ஆயுதம் முதலியவற்றைக் கற்றுப் பயின்றும் யானை, குதிரை, தேர் ஏறி ஊர்ந்தும்
களிப்புற்றுத் தினமும் செல்லும் நாட்களில்….
************************
நாககுமாரன் மன்னர் புடைசூழ அரியாசனத்து வீற்றிருத்தல்
பாடல் #
161
புரிசையெழ நிலத்தின்மிசை பொற்புற விளங்கும்
அரியவரி யாசனத்தி லண்ணல் மிகஏறி
எரிபொன்முடி மன்னர்களெண் ணாயிரவர் சூழ
இருகவரி வீசவினி யெழில்பெற விருந்தான்.
--------------------------
புரிசைஎழ நிலத்தின்மிசை பொற்புஉற விளங்கும்
அரியஅரியாசனத்தில் அண்ணல் மிகஏறி
எரிபொன்முடி மன்னர்கள் எண்ஆயிரவர் சூழ
இருகவரிவீசஇனி எழில்பெற இருந்தான்.
--------------------------
பெருமை சிறந்த நாககுமாரன் மகாமண்டலேசுவரனாய்
எழுமதில் சூழ்ந்த நிலத்திலே அழகாக விளங்கும் செயற்கரிய சிம்மாசனத்தின் ஏறி ஒளிவிட்டுப்
பிரகாசிக்கின்ற மணிமுடி சூடிய மன்னர் எண்ணாயிரம்பேர் தன்னைப் புடைசூழ இருமருங்கும்
கவரிவீச அரசனாய் அமர்ந்திருந்தான், அவ்வாறு அழகுபெற 108 ஆண்டுகள் செங்கோலோச்சியிருந்தான்.
************************
மகன் தேவகுமாரனுக்கு முடி சூட்டி நாககுமாரன் துறவு
பூணவே அவன் தேவி இலக்கணையும் துறவு மேற்கொள்ளல்
பாடல் # 163
னி னமர்ந்திருக்கு மளவிற்
பரவுமுகின் மாய்ந்திடப் பார்த்திபன் விரத்தி
விரவிமிகு குமரன்மிசை வீறுமுடி சூட்டி
அரியதவந் தாங்கவவ னன்புட னெழுந்தான்.
--------------------------
அரசுஇனிது இயல்பினின் அமர்ந்துஇருக்கும் அளவில்
பரவுமுகில் மாய்ந்திடப் பார்த்திபன் விரத்தி
விரவிமிகு குமரன்மிசை வீறுமுடி சூட்டி
அரியதவம் தாங்கஅவன் அன்புடன் எழுந்தான்.
--------------------------
அரசர்க்களுக்கெல்லாம் அரசனாகிய நாககுமாரன்
மகாமண்டலேசுவரனுக்குரிய இலக்கணம் பொருந்த வீற்றிருக்கின்ற காலத்தே ஆகாயத்தே பரவிய முகிற்
கூட்டங்கள் விரைவில் தோன்றி மாய்தலைக் கண்டு, வைராக்கிய பாவனையுற்று, இலக்கணை புத்திரனாகிய
தேவ குமாரனுக்கு முடிசூட்டி, வீறு பெற ஆட்சிபுரியச் செய்து, செயற்கரிய தவ வாழ்வை ஏற்க
உடன்பட்டு எழுந்தான்.
************************
இலக்கணையும் துறவு மேற்கொள்ளுதல்
அமலமதி கேவலியின் அடியிணை
வணங்கி
விமலனுருக் கொண்டனனல்
வேந்தர்பலர் கூட
கமலமல ராணிகர்நற் காட்சியிலக்
கணையும்
துமிலமனைப் பதுமையெனுந்
துறவரடி பணிந்தாள்.
---------------------
அமலமதி கேவலியின்
அடிஇணை வணங்கி
விமலன்உருக்
கொண்டனன்நல் வேந்தர்பலர் கூட
கமலமலராள் நிகர்நல்
காட்சிஇலக்கணையும்
துமிலமனைப்
பதுமைஎனும் துறவர்அடிபணிந்தாள்.
---------------------
வியாளன்
முதலிய தோழர்களுடனும் தன்னிடம் வந்து சேர்ந்த ஆயிரம் தோழருடனும் நாககுமாரன் சென்று அமலமதி என்னும்
கேவலஞானியை வணங்கித் துறவு பூண்டு இயற்கையுருவாகிய நிர்வாண உருக்கொண்டு நோற்கலானான். செந்தாமரையை ஒத்துள்ள நற்காட்சியுடைய இலக்கணை மாதேவி
முதலாயினோரும் பதுமஸ்ரீ என்னும் ஆரியாங்கனையை வணங்கித் துறவு மேற்கொண்டார்கள்.
***********************
நாககுமாரனும்
அவன் தோழர் முதலியோரும் சித்தியும் முத்தியும் பெறுதல்
பாடல் #
164
நறுங்குழ லிலக்க ணையு நங்கை மார்தங் கூட
உறுதவந் தரித்துக் கொண்டு வுவந்தவர் செல்லு நாளுள்
மறுவில்சீர் முனிவ னாய னாக குமாரன் றானும்
இறுகுவெவ் வினைகள் வென்று யினிச்சித்தி சேர்ந்த தன்றே.
---------------------
நறுங்குழல்
இலக்கணையும் நங்கைமார்தம் கூட
உறுதவம் தரித்துக்ந்
கொண்டு உவந்துஅவர் செல்லும் நாளுள்
மறுவில்சீர் முனிவன்
ஆய நாககுமாரன் தானும்
இறுகுவெவ் வினைகள்
வென்று இனிச்சித்தி சேர்ந்தது அன்றே.
---------------------
நறுமணமிக்க
குழலையுடைய இலக்கணையும், ஏனைய மாதர்களுடன் மிக்க கடுந்தவத்தை உவந்து மேற்கொண்டு இருக்கின்ற
நாளில், குற்றமற்ற சிறப்புடைய நாககுமார முனிவனும் தன்னைப் பற்றிய கொடிய காதி, அகாதி
வினைகளை வென்று சித்திபதம் சேர்ந்தான்.
***********************
பாடல் #
165
வியாளமா வியாளர் தாமும் விழுத்தவத் தனயை யென்னு
நயாவுயிர் தியானந் தன்னா னாலிரு வினைகள் வென்று
செயத்துதி தேவர் கூறிச் சிறந்தபூ சனையுஞ் செய்ய
மயாவிறப் பிறப்பு மின்றி மருவினார் முத்தி யன்றே.
---------------------
வியாள மாவியாளர்
தாமும் விழுத்தவத்து அனயை என்னும்
நயாஉயிர் தியானம்
தன்னால் நால்இரு வினைகள் வென்று
செயத்துதி தேவர்
கூறிச் சிறந்த பூசனையும் செய்ய
மயாஇறப் பிறப்பும்
இன்றி மருவினார் முத்தி அன்றே.
---------------------
வியாளன்
மாவியாளன் இருவரும் சிறந்த தவத்திற்குரிய தன்மை எனப்படும் உயிரியல்பாகிய தருமத்தியான
சுக்கிலத் தியானங்களால் எண்வினைகளை அடியோடு நீக்க, காதிவினைகளை வெற்றி பெற்றுத் தேவர்கள்
ஜெய கோஷம்செய்து துதிபாடி, சிறப்பாகிய கேவலஞான பூசனை செய்ய அகாதி வினைகள் எனும் மயக்கம்
நீங்கிப் பிறப்பு இல்லாத முத்தி நகரைச் சேர்ந்தனர்.
************************
பாடல் #
166
அருந்தவ யோகந் தன்னா லச்சேத்
தியபேத் தியர்தம்
இருவினை தம்மை வென்று வின்புறுஞ்
சித்தி சேர்ந்தார்
மருவுநற் றவத்தி னாலே மற்றுமுள்
ளோர்க ளெல்லாம்
திருநிறைச் சோத மாதி சேர்ந்தின்பந்
துய்த்தா ரன்றே.
-----------------------
அருந்தவ யோகம் தன்னால் லச்சேத் தியபேத் தியர்தம்
இருவினை தம்மை வென்று இன்புறும் சித்தி சேர்ந்தார்
மருவுநல் தவத்தி னாலே மற்றும் உள்ளோர்கள் எல்லாம்
திருநிறைச் சோதம் ஆதி சேர்ந்துஇன்பம் துய்த்தார் அன்றே.
-------------------------
அச்சேத்திய அபேத்தியர் இருவரும் அரிய
தவயோகத்தால் காதியகாதி யாகிய இருவினைகளை வென்று, பேரின்பமுடைய சித்த லோகத்தைச் சேர்ந்தார்கள். ஏனையோர்கள் தாம்தாம் மேற்கொண்ட தவ ஆற்றலிற் கேற்ப
செல்வ மிக்க சௌதர்ம கற்பம் முதலாகச் சேர்ந்து
தேவசுகம் அனுபவித்தனர்.
************************
பாடல் #
167
நாகநற் குமரற் காயு நான்காண்
டைஞ்நூற் றிரட்டி
ஆகுநற் குமார கால மைந்து
முப்பத் திரட்டி
போகபூ மியாண்ட பொருவி லெண்ணூ
றுவாண்டு
ஆருநற் றவத்தி லாண்டு வறுபத்து
நான்க தாமே.
--------------------------
நாகநல் குமரன்கு ஆயு நான்குஆண்டு ஐஞ்நூற்று இரட்டி
ஆகுநல் குமார காலம் ஐந்து முப்பத்து இரட்டி
போகபூமிஆண்ட பொருவில் எண்நூறு ஆண்டு
ஆருநல் தவத்தில் ஆண்டு அறுபத்து நான்குஅது ஆமே.
--------------------------
நாககுமாரனுக்கு ஆயுள் ஆயிரத்து நூற்று
அறுபத்துநான்கு (1164) ஆண்டுகளாகும். அவற்றுள்
குமாரகாலம் முந்நூறு (300) ஆண்டுகளாகும், போக மிக்க இப் பூமி ஆட்சி செய்தகாலம் எண்ணூ
று (800) ஆண்டுகளாகும், நற்றவம்புரிந்த ஆண்டுகள் அறுபத்து நான்கு (64) ஆண்டுகளாகும்.
************************
பாடல் #
168
மறுவறு மனைய வர்க்கு மாதவர்
தமக்கு மீந்த
பெறுமிரு நிலங்க ளெங்கும்
பெயர்ந்து நற்கே வலியாய்
அறமழை பொழிந்த கால மறுபத்தா
றாண்டு சென்றார்
உறுதவர் தேவர் நான்கு முற்றெழு
குழாத்தி னோடே.
-----------------------------
மறுஅறு மனையவர்க்கும் மாதவர் தமக்கும் ஈந்த
பெறும்இரு நிலங்கள் எங்கும் பெயர்ந்து நல்கேவலியாய்
அறமழை பொழிந்த காலம் அறுபத்து ஆறாண்டு சென்றார்
உறுதவர் தேவர் நான்கும் உற்றுஎழு குழாத்தி னோடே.
--------------------------
நாககுமார முனிவர் காதி வினைகள் நீங்கி
கேவலஞானம் பெற்று, தவத்தில் சிறந்த முனிபுங்கவர்கள் உடன் வர, நான்கு வகைத் தேவர் கூட்டங்கள்
முதலிய கணங்களோடு, குற்றமற்ற இல்லற ஒழுக்கமுடையோர்க்கும்
துறவற ஒழுக்கமுடையோர்க்கும்; போகபூமி எல்லாம் திக்விஜயம் சென்று தருமோபபேசம் செய்த
காலம் அறுபத்தோராண்டு களாகும். அதன்பின் அகாதி
வினையையும் கெடுத்து, பிறவி லட்சியப் பயனாகிய சித்த நிலைப்பேற்றை அடைந்தார்.
************************
பாடல் # 169
இதன்கதை யெழுதி யோதி யின் புறக் கேட்ப வர்க்கும்
புதல்வர்நற் பொருளும் பெற்றுப் புரந்தரன் போல வாழ்ந்து
கதமுறு கவலை நீங்கிக் காட்சிநல் லறிவு முன்பாய்ப்
பதமிகு மமர யோகம் பாங்குடன் செல்வ ரன்றே.
---------------------------
இதன்கதை எழுதி ஓதி
இன்புறக் கேட்பவர்க்கும்
புதல்வர்நல் பொருளும்
பெற்றுப் புரந்தரன் போல வாழ்ந்து
கதம்உறு கவலை
நீங்கிக் காட்சிநல் அறிவு முன்பாய்ப்
பதமிகும் அமர யோகம்
பாங்குடன் செல்வர் அன்றே.
---------------------------
இந் நாககுமாரன் கதையைப் படிப்போரும்
எழுதுவோரும் கேட்போறும்; இம்மையில் புத்திரப்பேறும் பெருவாழ்வுமுடையோராய்த் தேவேந்திரன்போல
வாழ்ந்து சினத்திற்கு காரணமான மனக்கவலை நீங்கி நற்காட்சி, நன்ஞான, நல்லொழுக்கமுடையவராய்
வாழ்ந்து மறுமையில் தேவலோக சுகம் பெற்று இன்புறுவர்.
************************
உலகிற்கு அறவுரை
பாடல் # 170
அறமின்றிப் பின்னை யொன்று முயிர்க்கர ணில்லையென்றும்
மறமின்றி யுயிர்க் கிடர்செய் மற்றொன்று மில்லை யென்றும்
திறமிது வுணர்ந்து தேறித் தீக்கதிப் பிறவிக் கஞ்சி
மறமிதை விட்ட றத்தில் வாழுமின் னுலகத் தீரே.
---------------------------
அறம்இன்றிப் பின்னை
ஒன்றும் உயிர்க்குஅரண் இல்லைஎன்றும்
மறம்இன்றி உயிர்க்கு
இடர்செய் மற்றுஒன்றும் இல்லை என்றும்
திறம்இது உணர்ந்து
தேறித் தீக்கதிப் பிறவிக்கு அஞ்சி
மறம்இதை விட்டு
அறத்தில் வாழுமின் உலகத் தீரே.
---------------------------
உலகத்தோர்களே! நீவிர் புலனடக்கும்
உபவாச விரதம் நோற்றல் ஆகிய நல்அறவொழுக்கமின்றி நம்முயிர்க்கு இன்பந்தரும் புகலிடம்
பிறிதொன்றில்லை என்றும்; நம்முயிர்க்குப் பேரிடர் புரிவது பேராசை, தீய ஒழுக்கம், மறச்செயல்கள்
இன்றிப் பிறிதொன்றில்லை என்பதை அறிவீர்களாக! இந்த உணமையை உய்ந்துணர்ந்து தெளிந்து,
கொடிய நாற்கதிப் பிறவிச் சுழலுக்குப் பயந்து, பேராசையால் விளையும் மறத்தை (தீவினையை)
விட்டு பகவான் அருளிய இல்லற துறவற வாழ்வு நெறியைப் பின்பற்றித் திருப்தியோடு வாழுங்கள்.
(ஐந்தாம் சருக்கம் முற்றும்)
************************
நாககுமார காவியத்தில்
பின்சேர்க்கையாக இரு பாடல்கள் உள்ளன. அவை யிரண்டும் நூலாசிரியரால் இயற்றப்படவில்லை.
ஆய்வு செய்பவர் உருவாக்கியது போன்று அமைந்துள்ளன.
முதற்சருக்கத்தில்
தன்னிற் கவிமுப்பத் தொன்பதாம்
அதனின்இரண்டாவதன்னில்
ஈண்டுமுப்பத்து நான்காம்
பதமுறு மூன்றுதன்னில் பாட்டிருபத் தெட்டாகும்
விதியினான் நான்குதன்னில் நாற்பத்து மூன்ற
தன்றே
இன்புறு மைந்துதன்னி லிரட்டித்த பதின்மூன்றாகும்
நன்புறக் கூட்டஎல்லா நான்கை நாற்பதின் மாற
வன்பிறை தொகையின் மேலே வருவித் தீரைந் தாகும்
இன்புறக் கதையைக் கேட்பா ரியல்புடன் வாழ்வரன்றே.
---------------------
முதல் சருக்கத்தில் உள்ள பாடல்கள் 39 ஆகும்.
அதற்கடுத்த இரண்டாவது சருக்கத்தில் 34 ஆகும்
முன்றாம் சருக்கத்தில் பாடல்கள் 28 ஆகும்.
நான்காம் சருக்கத்தில் பாடல்கள் 43 ஆகும்
ஐந்தாம் சருக்கத்தில் பாடல்கள் 26 ஆகும்.
இவ்வாறாக மொத்தம் 170 நூற்பாக்களை அடக்கியது
இக்காப்பியமாகும்.
ஆனால் ஐந்து சருக்கங்களை கூட்டினால் 160
என்றும் மேலும் ஈரைந்து பாடல்கள் சேர்க்க மொத்தம் 170 என்று இப்பாடல் கூறுகிறது.
ஆனால் பாடலில் நான்கின் மடங்கு 160 என்றும்,
மற்றும் ஈரைந்தைக் கூட்டினால் மொத்தம் 170 என்றும் இரண்டாவது பாடல் தெரிவிக்கிறது.
அதற்கான விளக்கத்தை மொழி அறிஞர்கள் எவரும்
குறிப்பிடவில்லை.
No comments:
Post a Comment